Job 30
1 But now [they that are] younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to have set with the dogs of my flock.
Karon kadtong mga mas batan-on pa kay kanako puro lamang pagbiaybiay ang ilang ginabuhat kanako— kini nga mga batan-ong kalalakin-an kansang mga amahan nga wala nako gitugotan sa pagtrabaho tupad sa mga iro sa akong mga panon.
2 Yea, whereto [might] the strength of their hands [profit] me, in whom old age was perished?
Sa pagkatinuod, ang kusog sa mga kamot sa ilang amahan, unsaon man niini pagtabang kanako— mga kalalakin-an nga ang mga kusog sa pagkahamtong nahanaw na?
3 For want and famine [they were] solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.
Payat na kaayo sila tungod sa kawalad-on ug sa kagutom; nag-usap sila sa ugang yuta diha sa kangitngit sa kamingawan ug biniyaan.
4 Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots [for] their meat.
Nangutlo sila ug dahon sa tunokong mga tanom; ang mga gamot sa tambo mao ang ilang mga pagkaon.
5 They were driven forth from among [men], (they cried after them as [after] a thief; )
Gipalayas sila gikan sa taliwala sa katawhan nga nagasinggit kanila ingon nga sila mga kawatan.
6 To dwell in the clifts of the valleys, [in] caves of the earth, and [in] the rocks.
Maong nagpuyo sila sa suba sa mga walog, sa mga lungag sa yuta ug sa mga bato.
7 Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.
Uban sa tonukong mga sagbot nag-ngisi sila sama sa mga asno; ilalom sa tonukong mga sagbot nagtigom sila.
8 [They were] children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.
Mga kaliwat sila sa mga buangbuang, sa pagkatinuod, wala silay mga pulos nga mga lalaki; gipalayas sila sa yuta pinaagi sa mga bunal.
9 And now am I their song, yea, I am their byword.
Apan karon, ang ilang mga anak nga lalaki maoy nagbugalbugal kanako pinaagi sa alawiton; sa pagkatinuod, kataw-anan ako alang kanila.
10 They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
Nagdumot ug nagpalayo sila kanako; wala sila nagduhaduha sa pagluwa sa akong dagway.
11 Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.
Tungod kay gitanggalan sa Dios ug pisi ang akong pana ug gipaantos ako, ug mao nga kining mga tawhana dili na makapugong sa ilang kaugalingon dinhi kanako.
12 Upon [my] right [hand] rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.
Sa akong tuong kamot mibangon ang mga tigpasiugda ug kagubot; gipalayas nila ako ug nagbuhat sila ug harang batok kanako.
13 They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.
Giguba nila ang akong agianan; gipahamtangan nila ako ug mga katalagman, mga lalaki nga walay bisan usa nga makapugong.
14 They came [upon me] as a wide breaking in [of waters: ] in the desolation they rolled themselves [upon me].
Gisulong nila ako sama sa mga sundalo nga miagi sa dakong lungag sa paril sa siyudad; taliwala sa pagkagun-ob nagligidligid sila sa ilang kaugalingon padulong kanako.
15 Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.
Miabot ang kalisang kanako; nahanaw ang akong dungog ingon nga gipadpad sa hangin; ang akong kaadunahan milabay lamang sama sa panganod.
16 And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.
Karon ang akong kinabuhi gibubo gikan kanako; daghang mga adlaw sa pag-antos ang gibutang kanako.
17 My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.
Sa kagabhion ang akong mga kabukogan gipangtusok; ang kasakitan nga nagkitkit kanako walay pagpahulay.
18 By the great force [of my disease] is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.
Ang dakong kusog sa Dios mikupot sa akong bisti; miputos kini kanako sama sa kwelyo sa akong kupo.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Gilabay niya ako ngadto sa lapok; nahisama ako sa abog ug abo.
20 I cry unto thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me [not].
Nagtuaw ako kanimo, Dios, apan wala mo ako gitubag; mibarog ako, apan wala mo ako tan-awa.
21 Thou art become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.
Nausab kana ug nagmadagmalon kanako; pinaagi sa kusog sa imong kamot imo akong gilutos.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride [upon it], and dissolvest my substance.
Gisakwat mo ako ngadto sa hangin ug gipasagdan mo kini nga magdala kanako; gilabay mo ako pabalikbalik diha sa unos.
23 For I know [that] thou wilt bring me [to] death, and [to] the house appointed for all living.
Tungod kay nasayod ako nga dalhon ako nimo ngadto sa kamatayon, ngadto sa balay nga mao gayoy padulngan sa tanang buhi.
24 Howbeit he will not stretch out [his] hand to the grave, though they cry in his destruction.
Bisan pa man, dili ba walay makatuy-od sa iyang kamot aron sa pagpangayo ug tabang sa dihang matumba siya? Dili ba magpakitabang man kadtong anaa sa kalisod?
25 Did not I weep for him that was in trouble? was [not] my soul grieved for the poor?
Wala ba ako mihilak kaniya nga anaa sa kalisdanan? Wala ba ako nagsubo sa tawo nga nanginahanglan?
26 When I looked for good, then evil came [unto me: ] and when I waited for light, there came darkness.
Sa dihang nangita ako sa maayo, daotan hinuon ang miabot; sa dihang nagpaabot ako sa kahayag, ang kangitngit hinuon maoy niabot.
27 My bowels boiled, and rested not: the days of affliction prevented me.
Nasamok ang akong kasingkasing ug walay pahulay; ang mga adlaw sa kasakitan miabot kanako.
28 I went mourning without the sun: I stood up, [and] I cried in the congregation.
Naglakaw ako nga itom ang panit apan dili tungod sa adlaw; nagbarog ako diha sa panagtigom ug nangayog tabang.
29 I am a brother to dragons, and a companion to owls.
Nahimo akong igsoon sa ihalas nga mga iro, ug nahimong kauban sa mga ostrits.
30 My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.
Itom ang akong panit ug nangataktak kini gikan kanako; ang akong kabukogan nangasunog sa kainit.
31 My harp also is [turned] to mourning, and my organ into the voice of them that weep.
Busa ang akong alpa nakatono sa mga alawiton sa pagbangotan, ang akong plawta alang niadtong nanganta nga nagdangoyngoy.
