Job 29
1 Moreover Job continued his parable, and said,
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Oh that I were as [in] months past, as [in] the days [when] God preserved me;
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 When his candle shined upon my head, [and when] by his light I walked [through] darkness;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 As I was in the days of my youth, when the secret of God [was] upon my tabernacle;
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 When the Almighty [was] yet with me, [when] my children [were] about me;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 When I went out to the gate through the city, [when] I prepared my seat in the street!
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, [and] stood up.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 The princes refrained talking, and laid [their] hand on their mouth.
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 When the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness to me:
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and [him that had] none to help him.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow’s heart to sing for joy.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 I put on righteousness, and it clothed me: my judgment [was] as a robe and a diadem.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 I was eyes to the blind, and feet [was] I to the lame.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 I [was] a father to the poor: and the cause [which] I knew not I searched out.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply [my] days as the sand.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 My root [was] spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 My glory [was] fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Unto me [men] gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide [as] for the latter rain.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 [If] I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one [that] comforteth the mourners.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
