Job 27
1 Moreover Job continued his parable, and said,
Και εξηκολούθησεν ο Ιώβ την παραβολήν αυτού και είπε·
2 [As] God liveth, [who] hath taken away my judgment; and the Almighty, [who] hath vexed my soul;
Ζη ο Θεός, ο αποβαλών την κρίσιν μου, και ο Παντοδύναμος, ο πικράνας την ψυχήν μου,
3 All the while my breath [is] in me, and the spirit of God [is] in my nostrils;
ότι πάντα τον χρόνον ενόσω η πνοή μου είναι εν εμοί και το πνεύμα του Θεού εις τους μυκτήράς μου,
4 My lips shall not speak wickedness, nor my tongue utter deceit.
τα χείλη μου δεν θέλουσι λαλήσει αδικίαν και η γλώσσα μου δεν θέλει μελετήσει δόλον.
5 God forbid that I should justify you: till I die I will not remove mine integrity from me.
Μη γένοιτο εις εμέ να σας δικαιώσω· έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ' εμού.
6 My righteousness I hold fast, and will not let it go: my heart shall not reproach [me] so long as I live.
Θέλω κρατεί την δικαιοσύνην μου και δεν θέλω αφήσει αυτήν· η καρδία μου δεν θέλει με ελέγξει ενόσω ζω.
7 Let mine enemy be as the wicked, and he that riseth up against me as the unrighteous.
Ο εχθρός μου να ήναι ως ο ασεβής και ο ανιστάμενος κατ' εμού ως ο παράνομος.
8 For what [is] the hope of the hypocrite, though he hath gained, when God taketh away his soul?
Διότι τις η ελπίς του υποκριτού, αν και επλεονέκτησεν, όταν ο Θεός αποσπά την ψυχήν αυτού;
9 Will God hear his cry when trouble cometh upon him?
Άραγε θέλει ακούσει ο Θεός την κραυγήν αυτού, όταν επέλθη επ' αυτόν συμφορά;
10 Will he delight himself in the Almighty? will he always call upon God?
Θέλει ευφραίνεσθαι εις τον Παντοδύναμον; θέλει επικαλείσθαι τον Θεόν εν παντί καιρώ;
11 I will teach you by the hand of God: [that] which [is] with the Almighty will I not conceal.
θέλω σας διδάξει τι είναι εν τη χειρί του Θεού· ό, τι είναι παρά τω Παντοδυνάμω, δεν θέλω κρύψει αυτό.
12 Behold, all ye yourselves have seen [it; ] why then are ye thus altogether vain?
Ιδού, σεις πάντες είδετε· διά τι λοιπόν είσθε όλως τόσον μάταιοι;
13 This [is] the portion of a wicked man with God, and the heritage of oppressors, [which] they shall receive of the Almighty.
Τούτο είναι παρά Θεού η μερίς του ασεβούς ανθρώπου, και η κληρονομία των δυναστών, την οποίαν θέλουσι λάβει παρά του Παντοδυνάμου.
14 If his children be multiplied, [it is] for the sword: and his offspring shall not be satisfied with bread.
Εάν οι υιοί αυτού πολλαπλασιασθώσιν, είναι διά την ρομφαίαν· και οι έκγονοι αυτού δεν θέλουσι χορτασθή άρτον.
15 Those that remain of him shall be buried in death: and his widows shall not weep.
Οι εναπολειφθέντες αυτού θέλουσι ταφή εν θανάτω· και αι χήραι αυτού δεν θέλουσι κλαύσει.
16 Though he heap up silver as the dust, and prepare raiment as the clay;
Και αν επισωρεύση αργύριον ως το χώμα και ετοιμάση ιμάτια ως τον πηλόν·
17 He may prepare [it], but the just shall put [it] on, and the innocent shall divide the silver.
δύναται μεν να ετοιμάση, πλην ο δίκαιος θέλει ενδυθή αυτά· και ο αθώος θέλει διαμοιρασθή το αργύριον.
18 He buildeth his house as a moth, and as a booth [that] the keeper maketh.
Οικοδομεί τον οίκον αυτού ως το σαράκιον, και ως καλύβην, την οποίαν κάμνει ο αγροφύλαξ.
19 The rich man shall lie down, but he shall not be gathered: he openeth his eyes, and he [is] not.
Πλαγιάζει πλούσιος, πλην δεν θέλει συναχθή· ανοίγει τους οφθαλμούς αυτού και δεν υπάρχει.
20 Terrors take hold on him as waters, a tempest stealeth him away in the night.
Τρόμοι συλλαμβάνουσιν αυτόν ως ύδατα, ανεμοστρόβιλος αρπάζει αυτόν την νύκτα.
21 The east wind carrieth him away, and he departeth: and as a storm hurleth him out of his place.
Σηκόνει αυτόν ανατολικός άνεμος, και υπάγει· και αποσπά αυτόν από του τόπου αυτού.
22 For [God] shall cast upon him, and not spare: he would fain flee out of his hand.
Διότι ο Θεός θέλει ρίψει κατ' αυτού συμφοράς και δεν θέλει φεισθή· από της χειρός αυτού σπεύδει να φύγη.
23 [Men] shall clap their hands at him, and shall hiss him out of his place.
Θέλουσι κροτήσει τας χείρας αυτών επ' αυτόν, και θέλουσι συρίξει αυτόν από του τόπου αυτών.
