Isaiah 64

1 Oh that thou wouldest rend the heavens, that thou wouldest come down, that the mountains might flow down at thy presence,

“O, kung imong gision ang kalangitan ug mokanaog ka! Mangurog ang kabukiran diha sa imong presensya,

2 As [when] the melting fire burneth, the fire causeth the waters to boil, to make thy name known to thine adversaries, [that] the nations may tremble at thy presence!

ingon nga ang kalayo magsunog sa kasagbotan, o ang kalayo nga makapabukal sa tubig, O, nga masayran sa imong mga kaaway ang imong ngalan, aron mangurog ang kanasoran diha sa imong presensya!

3 When thou didst terrible things [which] we looked not for, thou camest down, the mountains flowed down at thy presence.

Kaniadto, sa dihang gihimo mo ang kahibulongang mga butang nga wala namo gidahom, mikanaog ka, ug nangurog ang kabukiran sa imong presensya.

4 For since the beginning of the world [men] have not heard, nor perceived by the ear, neither hath the eye seen, O God, beside thee, [what] he hath prepared for him that waiteth for him.

Sukad kaniadto wala gayoy usa nga nakadungog o nakasabot, ni nakakita sa Dios gawas kanimo, nga naghimo sa mga butang nga nagpaabot alang kaniya.

5 Thou meetest him that rejoiceth and worketh righteousness, [those that] remember thee in thy ways: behold, thou art wroth; for we have sinned: in those is continuance, and we shall be saved.

Mianhi ka aron sa pagtabang sa mga nagmaya sa pagbuhat ug matarong, kadtong naghinumdom sa imong mga pamaagi ug nagtuman niini. Nasuko ka sa dihang nakasala kami. Kanunay sa imong mga pamaagi kami naluwas.

6 But we are all as an unclean [thing], and all our righteousnesses [are] as filthy rags; and we all do fade as a leaf; and our iniquities, like the wind, have taken us away.

Kay nahimo kaming tanan sama sa usa ka hugaw, ug ang tanan namong matarong nga buhat sama lamang sa hugaw nga trapo. Nangalaya kaming tanan sama sa mga dahon; ang among mga kasaypanan, sama sa hangin nga mipalid kanamo.

7 And [there is] none that calleth upon thy name, that stirreth up himself to take hold of thee: for thou hast hid thy face from us, and hast consumed us, because of our iniquities.

Wala gayoy mitawag sa imong ngalan, nga naningkamot sa pagkupot kanimo. Kay gilingiw mo man ang imong panagway gikan kanamo ug gipasagdan sa among mga kasaypanan.

8 But now, O LORD, thou [art] our father; we [are] the clay, and thou our potter; and we all [are] the work of thy hand.

Apan, O Yahweh, ikaw ang among amahan; kami ang lapok. Ikaw ang among magkukolon; ug kaming tanan mga binuhat sa imong kamot.

9 Be not wroth very sore, O LORD, neither remember iniquity for ever: behold, see, we beseech thee, we [are] all thy people.

Busa ayaw intawon palabi ug kasuko, O Yahweh, ni hinumdomi ang among mga sala. Palihog tan-awa kaming tanan, nga imong katawhan.

10 Thy holy cities are a wilderness, Zion is a wilderness, Jerusalem a desolation.

Nahimong kamingawan ang balaan mong mga siyudad; ang Zion nahimong kamingawan, naawaaw na ang Jerusalem.

11 Our holy and our beautiful house, where our fathers praised thee, is burned up with fire: and all our pleasant things are laid waste.

Gisunog ang among balaan ug matahom nga templo kung diin gisimba ka sa among mga katigulangan, ug nagun-ob ang tanang matahom didto.

12 Wilt thou refrain thyself for these [things], O LORD? wilt thou hold thy peace, and afflict us very sore?

Giunsa mo man sa pagpugong O Yahweh? Magpakahilom ka ba lamang ug padayon mo ba kaming pakaulawan?”