Job 30
1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to have set with the dogs of my flock.
Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan.
2 Yea, whereto might the strength of their hands profit me, in whom old age was perished?
Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon.
3 For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.
Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw.
4 Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their meat.
Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila.
5 They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief; )
Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan;
6 To dwell in the clifts of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.
Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato.
7 Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.
Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum.
8 They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.
Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus.
9 And now am I their song, yea, I am their byword.
Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila.
10 They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong.
11 Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.
Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha.
12 Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.
Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan.
13 They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.
Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang.
14 They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.
Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako.
15 Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.
Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan.
16 And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.
Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako.
17 My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.
Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay.
18 By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.
Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo.
20 I cry unto thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.
Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako.
21 Thou art become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.
Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.
Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw.
23 For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.
Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi.
24 Howbeit he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.
Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang?
25 Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?
Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul?
26 When I looked for good, then evil came unto me: and when I waited for light, there came darkness.
Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit.
27 My bowels boiled, and rested not: the days of affliction prevented me.
Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako.
28 I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.
Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang.
29 I am a brother to dragons, and a companion to owls.
Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz.
30 My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.
Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit.
31 My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.
Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho.
