Psalms 137

1 BY the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 For there they that carried us away captive required of us a song; and they that wasted us required of us mirth, saying, Sing us one of the songs of Zion.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 How shall we sing the Lord’s song in a strange land?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 If I forget thee, O Jerusalem, let my right hand forget her cunning.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 If I do not remember thee, let my tongue cleave to the roof of my mouth; if I prefer not Jerusalem above my chief joy.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Remember, O Lord, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase it, rase it, even to the foundation thereof.

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 O daughter of Babylon, who art to be destroyed; happy shall he be, that rewardeth thee as thou hast served us.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Happy shall he be, that taketh and dasheth thy little ones against the stones.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.