Proverbs 5
1 MY son, attend unto my wisdom, and bow thine ear to my understanding:
| ای پسر من، به حکمت من توجه نما، و گوش خود را به فطانت من فراگیر، | ۱ |
2 That thou mayest regard discretion, and that thy lips may keep knowledge.
| تاتدابیر را محافظت نمایی، و لبهایت معرفت رانگاه دارد. | ۲ |
3 For the lips of a strange woman drop as an honeycomb, and her mouth is smoother than oil:
| زیرا که لبهای زن اجنبی عسل رامی چکاند، و دهان او از روغن ملایم تر است. | ۳ |
4 But her end is bitter as wormwood, sharp as a twoedged sword.
| لیکن آخر او مثل افسنتین تلخ است و برنده مثل شمشیر دودم. | ۴ |
| پایهایش به موت فرو می‌رود، وقدمهایش به هاویه متمسک می‌باشد. (Sheol h7585) | ۵ |
6 Lest thou shouldest ponder the path of life, her ways are moveable, that thou canst not know them.
| به طریق حیات هرگز سالک نخواهد شد. قدمهایش آواره شده است و او نمی داند. | ۶ |
7 Hear me now therefore, O ye children, and depart not from the words of my mouth.
| و الان‌ای پسرانم مرابشنوید، و از سخنان دهانم انحراف مورزید. | ۷ |
8 Remove thy way far from her, and come not nigh the door of her house:
| طریق خود را از او دور ساز، و به در خانه اونزدیک مشو. | ۸ |
9 Lest thou give thine honour unto others, and thy years unto the cruel:
| مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی، و سالهای خویش را به ستم کیشان. | ۹ |
10 Lest strangers be filled with thy wealth; and thy labours be in the house of a stranger;
| و غریبان از اموال تو سیر شوند، و ثمره محنت تو به خانه بیگانه رود. | ۱۰ |
11 And thou mourn at the last, when thy flesh and thy body are consumed,
| که در عاقبت خودنوحه گری نمایی، هنگامی که گوشت و بدنت فانی شده باشد، | ۱۱ |
12 And say, How have I hated instruction, and my heart despised reproof;
| و گویی چرا ادب را مکروه داشتم، و دل من تنبیه را خوار شمرد، | ۱۲ |
13 And have not obeyed the voice of my teachers, nor inclined mine ear to them that instructed me!
| و آواز مرشدان خود را نشنیدم، و به معلمان خود گوش ندادم. | ۱۳ |
14 I was almost in all evil in the midst of the congregation and assembly.
| نزدیک بود که هر گونه بدی را مرتکب شوم، در میان قوم و جماعت. | ۱۴ |
15 Drink waters out of thine own cistern, and running waters out of thine own well.
| آب را از منبع خود بنوش، و نهرهای جاری را از چشمه خویش. | ۱۵ |
16 Let thy fountains be dispersed abroad, and rivers of waters in the streets.
| جویهای تو بیرون خواهد ریخت، و نهرهای آب در شوارع عام، | ۱۶ |
17 Let them be only thine own, and not strangers’ with thee.
| و از آن خودت به تنهایی خواهد بود، و نه از آن غریبان با تو. | ۱۷ |
18 Let thy fountain be blessed: and rejoice with the wife of thy youth.
| چشمه تو مبارک باشد، و از زن جوانی خویش مسرور باش، | ۱۸ |
19 Let her be as the loving hind and pleasant roe; let her breasts satisfy thee at all times; and be thou ravished always with her love.
| مثل غزال محبوب و آهوی جمیل. پستانهایش تو را همیشه خرم سازد، و از محبت او دائم محفوظ باش. | ۱۹ |
20 And why wilt thou, my son, be ravished with a strange woman, and embrace the bosom of a stranger?
| لیکن‌ای پسر من، چرا از زن بیگانه فریفته شوی؟ و سینه زن غریب را در بر‌گیری؟ | ۲۰ |
21 For the ways of man are before the eyes of the Lord, and he pondereth all his goings.
| زیراکه راههای انسان در مدنظر خداوند است، وتمامی طریقهای وی را می‌سنجد. | ۲۱ |
22 His own iniquities shall take the wicked himself, and he shall be holden with the cords of his sins.
| تقصیرهای شریر او را گرفتار می‌سازد، و به بندهای گناهان خود بسته می‌شود. | ۲۲ |
23 He shall die without instruction; and in the greatness of his folly he shall go astray.
| او بدون ادب خواهد مرد، و به کثرت حماقت خویش تلف خواهد گردید. | ۲۳ |
