< Psalms 106 >

1 Praise you the LORD. O give thanks to the LORD; for he is good: for his mercy endures for ever.
سپاس بر خداوند! خداوند را سپاس گویید، زیرا او نیکوست و محبتش ابدی.
2 Who can utter the mighty acts of the LORD? who can show forth all his praise?
کیست که بتواند تمام کارهای بزرگی را که خداوند انجام داده است بیان کند و شکر و سپاس او را آنچنان که باید و شاید، بجا آورد؟
3 Blessed are they that keep judgment, and he that does righteousness at all times.
خوشا به حال آنانی که با انصاف هستند و همیشه آنچه را راست است انجام می‌دهند.
4 Remember me, O LORD, with the favor that you bore to your people: O visit me with your salvation;
ای خداوند، هنگامی که بر قوم خود رحمت می‌فرمایی و آنها را نجات می‌دهی مرا نیز به یاد آور و نجات بده تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم و با قوم تو شادی کنم و در فخر آنها شریک باشم.
5 That I may see the good of your chosen, that I may rejoice in the gladness of your nation, that I may glory with your inheritance.
6 We have sinned with our fathers, we have committed iniquity, we have done wickedly.
ما نیز مانند اجداد خود گناه کرده‌ایم؛ شرور و بدکار بوده‌ایم.
7 Our fathers understood not your wonders in Egypt; they remembered not the multitude of your mercies; but provoked him at the sea, even at the Red sea.
اجدادمان معجزات تو را در مصر درک ننمودند. آنها محبتهای تو را فراموش کردند و در کنار دریای سرخ از اطاعت تو سر باز زدند.
8 Nevertheless he saved them for his name’s sake, that he might make his mighty power to be known.
اما تو، به خاطر نام خود، آنها را نجات دادی و بدین وسیله قدرت خود را آشکار ساختی.
9 He rebuked the Red sea also, and it was dried up: so he led them through the depths, as through the wilderness.
دریای سرخ را امر فرمودی و خشک گردید و بنی‌اسرائیل را هدایت کردی تا از میان دریا که همچون بیابان، خشک شده بود گذر کنند.
10 And he saved them from the hand of him that hated them, and redeemed them from the hand of the enemy.
آنها را از دست دشمنانشان رهانیدی و آزاد ساختی.
11 And the waters covered their enemies: there was not one of them left.
همه دشمنان آنها در دریا غرق شدند و حتی یکی از آنها نیز زنده نماند.
12 Then believed they his words; they sang his praise.
آنگاه قوم خداوند، به وعده‌های او ایمان آوردند و او را با سرود ستایش کردند.
13 They soon forgot his works; they waited not for his counsel:
ولی طولی نکشید که معجزاتش را فراموش کردند و بدون مشورت با او به راه خود ادامه دادند.
14 But lusted exceedingly in the wilderness, and tempted God in the desert.
آنها با خواسته‌های نفسانی خود، خدا را در صحرا امتحان کردند.
15 And he gave them their request; but sent leanness into their soul.
خدا هم آنچه را که خواستند به ایشان داد، ولی آنها را به بیماری سختی مبتلا ساخت.
16 They envied Moses also in the camp, and Aaron the saint of the LORD.
بنی‌اسرائیل در صحرا به موسی و هارون، پیشوایان برگزیده خداوند، حسد بردند.
17 The earth opened and swallowed up Dathan and covered the company of Abiram.
آنگاه زمین دهان گشود و «داتان» و «ابیرام» را با خاندانشان فرو برد،
18 And a fire was kindled in their company; the flame burned up the wicked.
و آتش از آسمان بر طرفداران ایشان افروخته شد و آن مردم شرور را سوزانید.
19 They made a calf in Horeb, and worshipped the molten image.
بنی‌اسرائیل در دامنه کوه سینا بُتی گوساله شکل از طلا ساختند و آن را پرستش کردند.
20 Thus they changed their glory into the similitude of an ox that eats grass.
آنها به جای عبادت خدای پرجلال، مجسمه گاو را پرستش نمودند.
21 They forgot God their savior, which had done great things in Egypt;
آنها خدای نجات دهنده خود را خوار شمردند و کارهای شگفت‌انگیز او را در مصر سرزمین حام و دریای سرخ فراموش کردند.
22 Wondrous works in the land of Ham, and terrible things by the Red sea.
23 Therefore he said that he would destroy them, had not Moses his chosen stood before him in the breach, to turn away his wrath, lest he should destroy them.
آنگاه خداوند خواست ایشان را هلاک کند، ولی خادم برگزیده او موسی به شفاعت برخاست و التماس نمود که از نابود کردن آنها بگذرد.
24 Yes, they despised the pleasant land, they believed not his word:
بنی‌اسرائیل نمی‌خواستند وارد سرزمین موعود شوند، چون به وعده خدا که گفته بود آن زمین را به ایشان می‌دهد، ایمان نداشتند.
25 But murmured in their tents, and listened not to the voice of the LORD.
آنها در خیمه‌های خود پیوسته غرغر می‌کردند و به دستورهای خداوند گوش نمی‌دادند.
26 Therefore he lifted up his hand against them, to overthrow them in the wilderness:
از این رو، خداوند خواست ایشان را در صحرا نابود کند،
27 To overthrow their seed also among the nations, and to scatter them in the lands.
و فرزندانشان را در سرزمینهای بیگانه پراکنده و آواره سازد.
28 They joined themselves also to Baalpeor, and ate the sacrifices of the dead.
بنی‌اسرائیل در «فغور» به پرستش بت بعل پرداختند و از گوشت قربانیهایی که به بتهای بی‌جان تقدیم می‌شد، خوردند.
29 Thus they provoked him to anger with their inventions: and the plague broke in on them.
با این رفتار خود، خشم خداوند را برانگیختند که به سبب آن بیماری وبا دامنگیر آنها شد.
30 Then stood up Phinehas, and executed judgment: and so the plague was stayed.
آنگاه «فینحاس» برخاسته، افراد مقصر را مجازات نمود و وبا قطع گردید.
31 And that was counted to him for righteousness to all generations for ever more.
این کار نیک فینحاس در نزد خدا هرگز فراموش نخواهد شد و تمام نسلها او را به نیکی یاد خواهند کرد.
32 They angered him also at the waters of strife, so that it went ill with Moses for their sakes:
بنی‌اسرائیل در کنار چشمهٔ «مریبه»، خداوند را خشمگین ساختند، چنانکه حتی موسی به خاطر آنها از ورود به سرزمین کنعان محروم شد.
33 Because they provoked his spirit, so that he spoke unadvisedly with his lips.
زیرا چنان موسی را به ستوه آوردند که او غضبناک شده، سخن ناشایست به زبان راند.
34 They did not destroy the nations, concerning whom the LORD commanded them:
آنها، قومهایی را که خداوند گفته بود از بین ببرند، نکشتند،
35 But were mingled among the heathen, and learned their works.
بلکه با آنها وصلت نمودند و از کارهای بد ایشان پیروی کردند.
36 And they served their idols: which were a snare to them.
بتهای آنها را پرستش نمودند و با این کار، خود را محکوم به مرگ کردند.
37 Yes, they sacrificed their sons and their daughters to devils,
اسرائیلی‌ها، پسران و دختران خود را برای بتها قربانی کردند.
38 And shed innocent blood, even the blood of their sons and of their daughters, whom they sacrificed to the idols of Canaan: and the land was polluted with blood.
خون فرزندان بی‌گناه خود را برای بتهای کنعان ریختند و زمین موعود را با خون آنها ناپاک ساختند.
39 Thus were they defiled with their own works, and went a whoring with their own inventions.
با این کارها، خود را آلوده کردند و به خدا خیانت ورزیدند.
40 Therefore was the wrath of the LORD kindled against his people, so that he abhorred his own inheritance.
بنابراین، خشم خداوند بر بنی‌اسرائیل افروخته شد و او از آنها بیزار گردید.
41 And he gave them into the hand of the heathen; and they that hated them ruled over them.
آنها را به دست قومهایی که از ایشان نفرت داشتند، سپرد تا بر آنها حکمرانی کنند.
42 Their enemies also oppressed them, and they were brought into subjection under their hand.
دشمنانشان بر آنها ظلم کردند و ایشان را خوار و ذلیل ساختند.
43 Many times did he deliver them; but they provoked him with their counsel, and were brought low for their iniquity.
خداوند بارها بنی‌اسرائیل را از دست دشمنانشان نجات بخشید، ولی آنها هر بار بر ضد او شوریدند و در گناهان خود بیشتر غرق شدند.
44 Nevertheless he regarded their affliction, when he heard their cry:
با وجود این، هنگامی که فریاد برآوردند، خداوند به داد ایشان رسید و به درماندگی آنها توجه نمود.
45 And he remembered for them his covenant, and repented according to the multitude of his mercies.
او وعده‌ای را که به ایشان داده بود، به یاد آورد و به سبب محبت فراوانش، آنها را مجازات نکرد.
46 He made them also to be pitied of all those that carried them captives.
او دل اسیرکنندگان آنها را به رقت آورد تا به آنها رحم کنند.
47 Save us, O LORD our God, and gather us from among the heathen, to give thanks to your holy name, and to triumph in your praise.
ای یهوه، خدای ما، ما را نجات ده. ما را از میان قومها جمع کن، تا نام مقدّس تو را سپاس گوییم و در ستایش تو فخر کنیم.
48 Blessed be the LORD God of Israel from everlasting to everlasting: and let all the people say, Amen. Praise you the LORD.
متبارک باد یهوه، خدای اسرائیل، از ازل تا ابد. و همه مردم بگویند «آمین!» سپاس بر خداوند!

< Psalms 106 >