Job 6
1 But Job answered and said,
Pagkatapos sumagot si Job at sinabing,
2 Oh that my grief were thoroughly weighed, and my calamity laid in the balances together!
“O, kung titimbangin lamang ang aking paghihirap, at susukatin ang lahat ng aking mga sakuna!
3 For now it would be heavier than the sand of the sea: therefore my words are swallowed up.
Sa ngayon mas magiging mabigat pa ito kaysa sa lahat ng buhangin sa dagat. Kaya nga naging padalos-dalos ako sa aking mga salita.
4 For the arrows of the Almighty are within me, the poison whereof drinks up my spirit: the terrors of God do set themselves in array against me.
Dahil ang mga palaso ng Makapangyarihan ay nakaabang sa akin, ang aking espiritu ay iniinom ang lason; ang mga kaparusahan ng Diyos ay nagsunod-sunod laban sa akin.
5 Does the wild ass bray when he has grass? or lows the ox over his fodder?
Ang isa bang mabangis na asno ay uungal kung marami namang damo? O ang mga baka ba ay uungal kung may dayami naman silang makakain?
6 Can that which is unsavory be eaten without salt? or is there any taste in the white of an egg?
Ang isang pagkain ba na walang lasa ay makakain kung walang asin? O may kung anong lasa ba sa puti ng itlog?
7 The things that my soul refused to touch are as my sorrowful meat.
Tumatanggi akong hawakan sila; tulad sila ng mga nakakapandiring pagkain sa akin.
8 Oh that I might have my request; and that God would grant me the thing that I long for!
O, sana matanggap ko na ang aking hinihiling, oh, ibigay na sana ng Diyos ang aking minimithi;
9 Even that it would please God to destroy me; that he would let loose his hand, and cut me off!
na malugod ang Diyos na durugin niya ako ng isang beses, na bitawan niya ako at putulin sa buhay na ito.
10 Then should I yet have comfort; yes, I would harden myself in sorrow: let him not spare; for I have not concealed the words of the Holy One.
Sana ito na lang ang aking maging pampalubag-loob—kahit na magsaya ako sa hindi napapawing hapdi: na hindi ko sinuway ang mga salita ng Tanging Banal.
11 What is my strength, that I should hope? and what is my end, that I should prolong my life?
Ano ba ang aking lakas, na kailangan ko pang maghintay? Ano ba ang aking katapusan, na kailangan kong pahabain ang aking buhay?
12 Is my strength the strength of stones? or is my flesh of brass?
Ang lakas ko ba ay kasing lakas ng mga bato? O ang aking mga kalamnan ay gawa sa tanso?
13 Is not my help in me? and is wisdom driven quite from me?
Hindi ba totoo na hindi ko kayang tulungan ang aking sarili, at ang karunungan ay tinanggal sa akin?
14 To him that is afflicted pity should be showed from his friend; but he forsakes the fear of the Almighty.
Para sa isang taong malapit nang mawalan ng malay, dapat ipakita ng kaniyang kaibigan ang katapatan; kahit na pinabayaan niya pa ang kaniyang takot sa Makapangyarihan.
15 My brothers have dealt deceitfully as a brook, and as the stream of brooks they pass away;
Pero naging matapat ang mga kapatid ko sa akin, na tulad ng mga batis sa disyerto, na tulad ng mga daluyan ng tubig na natutuyo,
16 Which are blackish by reason of the ice, and wherein the snow is hid:
na dumidilim dahil sa mga yelong tumatakip sa mga ito, at dahil sa mga niyebe na ikinukubli ang sarili sa kanila.
17 What time they wax warm, they vanish: when it is hot, they are consumed out of their place.
Kapag sila ay natunaw, sila ay mawawala; kapag ang panahon ay mainit, nalulusaw sila sa kanilang kinalalagyan.
18 The paths of their way are turned aside; they go to nothing, and perish.
Ang mga karawan ay gumigilid para maghanap ng tubig, nagpapaikot-ikot sila sa tuyong lupain at saka mamamatay.
19 The troops of Tema looked, the companies of Sheba waited for them.
Ang mga karawan mula sa Tema ay pinagmamasdan sila, gayun din sa pangkat ng mga taga-Sheba na umaasa sa kanila.
20 They were confounded because they had hoped; they came thither, and were ashamed.
Sila ay nabigo dahil umaasa sila na makakahanap ng tubig; pumunta sila roon pero sila ay nilinlang.
21 For now you are nothing; you see my casting down, and are afraid.
Kaya ngayon, kayong mga kaibigan ko ay wala nang halaga sa akin; nakita ninyo ang aking kaawa-awang kalagayan pero kayo ay natatakot.
22 Did I say, Bring to me? or, Give a reward for me of your substance?
'Sinabi ko ba sa inyo na bigyan ninyo ako ng kahit ano?' 'O, regaluhan ninyo ako mula sa inyong kayamanan?'
23 Or, Deliver me from the enemy’s hand? or, Redeem me from the hand of the mighty?
O, 'Iligtas ako mula sa kamay ng aking kalaban?' O, 'Tubusin ako sa kamay ng mga nang-aapi sa akin?'
24 Teach me, and I will hold my tongue: and cause me to understand wherein I have erred.
Ituro ninyo sa akin, at ako ay mananahimik, ipaintindi ninyo sa akin kung saan ako nagkamali.
25 How forcible are right words! but what does your arguing reprove?
Sadya ngang napakasakit ng katotohanan! Pero ang inyong mga sinasabi, paano ba nito ako maitutuwid?
26 Do you imagine to reprove words, and the speeches of one that is desperate, which are as wind?
Balak ba ninyong hindi pansinin ang aking mga sinasabi, ituring ito ang salita ng isang tao na parang ito ay hangin?
27 Yes, you overwhelm the fatherless, and you dig a pit for your friend.
Totoo nga, pinagpupustahan ninyo ang naulila sa ama, at pinagtatalunan ang inyong kaibigan na tulad ng isang kalakal.
28 Now therefore be content, look on me; for it is evident to you if I lie.
Subalit ngayon, tingnan ninyo ako at papatunayan ko sa inyo na hindi ako nagsisinungaling.
29 Return, I pray you, let it not be iniquity; yes, return again, my righteousness is in it.
Pigilan ninyo ang inyong sarili, parang awa ninyo na; maging makatarungan kayo, maghunos-dili kayo dahil nasa tamang panig ako.
30 Is there iniquity in my tongue? cannot my taste discern perverse things?
May kasamaan ba sa aking dila? Hindi ba malalaman ng aking bibig ang malisyosong mga bagay?
