Psalms 74
1 Maschil of Asaph. Why, O God, hast Thou cast us off for ever? Why doth Thine anger smoke against the flock of Thy pasture?
Guð, hvers vegna hefur þú hafnað okkur fyrir fullt og allt? Af hverju ertu reiður? Við erum þó þín eigin hjörð?
2 Remember Thy congregation, which Thou hast gotten of old, which Thou hast redeemed to be the tribe of Thine inheritance; and mount Zion, wherein Thou hast dwelt.
Mundu, að við erum þjóðin þín – fólkið sem þú forðum leystir úr útlegð og valdir þér til eignar og gleði. Þú útvaldir Jerúsalem sem bústað þinn á jörðu.
3 Lift up Thy steps because of the perpetual ruins, even all the evil that the enemy hath done in the sanctuary.
Fáðu þér göngu og skoðaðu rústirnar! Sjáðu, óvinirnir hafa eyðilagt borgina og musteri þitt.
4 Thine adversaries have roared in the midst of Thy meeting-place; they have set up their own signs for signs.
Þar, já, inni í helgidómnum, æptu þeir heróp, reistu stríðsfána sína og guðamyndir og fögnuðu sigri!
5 It seemed as when men wield upwards axes in a thicket of trees.
Allt er eins og rjúkandi rúst, eins og brunninn skógur.
6 And now all the carved work thereof together they strike down with hatchet and hammers.
Með öxum sínum og sleggjum hjuggu þeir og brutu allan útskurðinn.
7 They have set Thy sanctuary on fire; they have profaned the dwelling-place of Thy name even to the ground.
Þeir kveiktu í musterinu og gjöreyddu helgidóm þinn, Drottinn.
8 They said in their heart: 'Let us make havoc of them altogether'; they have burned up all the meeting-places of God in the land.
„Þurrkum út allt sem minnir á Drottin!“öskruðu þeir og brenndu síðan öll samkomuhús Guðs í landinu.
9 We see not our signs; there is no more any prophet; neither is there among us any that knoweth how long.
Ekkert er nú eftir sem sýnir að við séum þín útvalda þjóð. Spámennirnir eru horfnir og hver getur þá sagt okkur hvenær þessi ósköp munu enda?
10 How long, O God, shall the adversary reproach? Shall the enemy blaspheme Thy name for ever?
Hve lengi ætlar þú Guð að leyfa óvinum þínum að óvirða nafn þitt? Ætlar þú að láta þá komast upp með þetta að eilífu?
11 Why withdrawest Thou Thy hand, even Thy right hand? Draw it out of Thy bosom and consume them.
Eftir hverju ertu að bíða? Af hverju gerir þú ekkert? Ó, rektu þá burt með þinni sterku hendi!
12 Yet God is my King of old, working salvation in the midst of the earth.
Guð, þú ert konungur minn frá alda öðli. Hjálpar þinnar hef ég notið á öllum mínum ferðum.
13 Thou didst break the sea in pieces by Thy strength; Thou didst shatter the heads of the sea-monsters in the waters.
Þú klaufst hafið með mætti þínum,
14 Thou didst crush the heads of leviathan, Thou gavest him to be food to the folk inhabiting the wilderness.
molaðir haus sjávarguðsins!
15 Thou didst cleave fountain and brook; Thou driedst up ever-flowing rivers.
Eftir skipun þinni opnuðust lindir og þar gat þjóð þín svalað þorstanum. Og þú þurrkaðir fyrir þau farveg Jórdanar, sem annars streymir endalaust.
16 Thine is the day, Thine also the night; Thou hast established luminary and sun.
Þú stjórnar bæði nóttu og degi og sólina og stjörnurnar hefur þú skapað.
17 Thou hast set all the borders of the earth; Thou hast made summer and winter.
Öll náttúran er á valdi þínu og vetur og sumar eru þín verk.
18 Remember this, how the enemy hath reproached the LORD, and how a base people have blasphemed Thy name.
Drottinn líttu á, óvinir þínir spotta þig, ofstopalýður óvirðir nafn þitt!
19 O deliver not the soul of Thy turtle-dove unto the wild beast; forget not the life of Thy poor for ever.
Ó, Drottinn, frelsaðu mig! Verndaðu turtildúfuna þína fyrir ránfuglunum. Bjargaðu eignarlýð þínum úr klóm varganna.
20 Look upon the covenant; for the dark places of the land are full of the habitations of violence.
Minnstu loforða þinna! Landið er hulið myrkri og ofbeldismenn út um allt.
21 O let not the oppressed turn back in confusion; let the poor and needy praise Thy name.
Drottinn, þjóð þín er kúguð, en láttu hana ekki þurfa að þola þessa svívirðing endalaust. Leyfðu hinum fátæku og hrjáðu að lofa nafn þitt!
22 Arise, O God, plead Thine own cause; remember Thy reproach all the day at the hand of the base man.
Komdu, ó Guð, og ákærðu óvini okkar. Hlustaðu á óþverrann sem þessi illmenni ausa yfir þig alla daga!
23 Forget not the voice of Thine adversaries, the tumult of those that rise up against Thee which ascendeth continually.
Gleymdu ekki formælingum óvina þinna, þær glymja hærra og hærra.
