Psalms 104
1 Bless the LORD, O my soul. O LORD my God, Thou art very great; Thou art clothed with glory and majesty.
| ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی! |
2 Who coverest Thyself with light as with a garment, who stretchest out the heavens like a curtain;
| تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای |
3 Who layest the beams of Thine upper chambers in the waters, who makest the clouds Thy chariot, who walkest upon the wings of the wind;
| و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی. |
4 Who makest winds Thy messengers, the flaming fire Thy ministers.
| بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو. |
5 Who didst establish the earth upon its foundations, that it should not be moved for ever and ever;
| ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود. |
6 Thou didst cover it with the deep as with a vesture; the waters stood above the mountains.
| دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند. |
7 At Thy rebuke they fled, at the voice of Thy thunder they hasted away —
| اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند. |
8 The mountains rose, the valleys sank down — unto the place which Thou hadst founded for them;
| به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. |
9 Thou didst set a bound which they should not pass over, that they might not return to cover the earth.
| برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند. |
10 Who sendest forth springs into the valleys; they run between the mountains;
| در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود. |
11 They give drink to every beast of the field, the wild asses quench their thirst.
| تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند. |
12 Beside them dwell the fowl of the heaven, from among the branches they sing.
| پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند. |
13 Who waterest the mountains from Thine upper chambers; the earth is full of the fruit of Thy works.
| از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود. |
14 Who causeth the grass to spring up for the cattle, and herb for the service of man; to bring forth bread out of the earth,
| تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی. |
15 And wine that maketh glad the heart of man, making the face brighter than oil, and bread that stayeth man's heart.
| تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد. |
16 The trees of the LORD have their fill, the cedars of Lebanon, which He hath planted;
| درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند. |
17 Wherein the birds make their nests; as for the stork, the fir-trees are her house.
| مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر. |
18 The high mountains are for the wild goats; the rocks are a refuge for the conies.
| کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان. |
19 Who appointedst the moon for seasons; the sun knoweth his going down.
| ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها. |
20 Thou makest darkness, and it is night, wherein all the beasts of the forest do creep forth.
| به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند. |
21 The young lions roar after their prey, and seek their food from God.
| شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند. |
22 The sun ariseth, they slink away, and couch in their dens.
| هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند. |
23 Man goeth forth unto his work and to his labour until the evening.
| آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند. |
24 How manifold are Thy works, O LORD! In wisdom hast Thou made them all; the earth is full of Thy creatures.
| خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است. |
25 Yonder sea, great and wide, therein are creeping things innumerable, living creatures, both small and great.
| در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند. |
26 There go the ships; there is leviathan, whom Thou hast formed to sport therein.
| کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند. |
27 All of them wait for Thee, that Thou mayest give them their food in due season.
| تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی. |
28 Thou givest it unto them, they gather it; Thou openest Thy hand, they are satisfied with good.
| تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی. |
29 Thou hidest Thy face, they vanish; Thou withdrawest their breath, they perish, and return to their dust.
| هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند. |
30 Thou sendest forth Thy spirit, they are created; and Thou renewest the face of the earth.
| اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند. |
31 May the glory of the LORD endure for ever; let the LORD rejoice in His works!
| شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد. |
32 Who looketh on the earth, and it trembleth; He toucheth the mountains, and they smoke.
| خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود. |
33 I will sing unto the LORD as long as I live; I will sing praise to my God while I have any being.
| تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود. |
34 Let my musing be sweet unto Him; as for me, I will rejoice in the LORD.
| باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. |
35 Let sinners cease out of the earth, and let the wicked be no more. Bless the LORD, O my soul. Hallelujah.
| باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند! |
