Psalms 102

1 A Prayer of the afflicted, when he fainteth, and poureth out his complaint before the LORD. O LORD, hear my prayer, and let my cry come unto Thee.

دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده!

2 Hide not Thy face from me in the day of my distress; incline Thine ear unto me; in the day when I call answer me speedily.

وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما!

3 For my days are consumed like smoke, and my bones are burned as a hearth.

عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد.

4 My heart is smitten like grass, and withered; for I forget to eat my bread.

دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام.

5 By reason of the voice of my sighing my bones cleave to my flesh.

با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است.

6 I am like a pelican of the wilderness; I am become as an owl of the waste places.

همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام.

7 I watch, and am become like a sparrow that is alone upon the housetop.

مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود.

8 Mine enemies taunt me all the day; they that are mad against me do curse by me.

هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند.

9 For I have eaten ashes like bread, and mingled my drink with weeping,

به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی.

10 Because of Thine indignation and Thy wrath; for Thou hast taken me up, and cast me away.

11 My days are like a lengthening shadow; and I am withered like grass.

عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام.

12 But Thou, O LORD, sittest enthroned for ever; and Thy name is unto all generations.

اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند.

13 Thou wilt arise, and have compassion upon Zion; for it is time to be gracious unto her, for the appointed time is come.

تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی.

14 For Thy servants take pleasure in her stones, and love her dust.

بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند!

15 So the nations will fear the name of the LORD, and all the kings of the earth Thy glory;

قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد.

16 When the LORD hath built up Zion, when He hath appeared in His glory;

او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد.

17 When He hath regarded the prayer of the destitute, and hath not despised their prayer.

به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود.

18 This shall be written for the generation to come; and a people which shall be created shall praise the LORD.

آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند:

19 For He hath looked down from the height of His sanctuary; from heaven did the LORD behold the earth;

«خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.»

20 To hear the groaning of the prisoner; to loose those that are appointed to death;

21 That men may tell of the name of the LORD in Zion, and His praise in Jerusalem;

بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد.

22 When the peoples are gathered together, and the kingdoms, to serve the LORD.

23 He weakened my strength in the way; He shortened my days.

خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است.

24 I say: 'O my God, take me not away in the midst of my days, Thou whose years endure throughout all generations.

ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی!

25 Of old Thou didst lay the foundation of the earth; and the heavens are the work of Thy hands.

تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی.

26 They shall perish, but Thou shalt endure; yea, all of them shall wax old like a garment; as a vesture shalt Thou change them, and they shall pass away;

آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند.

27 But Thou art the selfsame, and Thy years shall have no end.

اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد.

28 The children of Thy servants shall dwell securely, and their seed shall be established before Thee.'

فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد.