Proverbs 5
1 My son, attend unto my wisdom; incline thine ear to my understanding;
| ای پسر من، به حکمت من توجه نما، و گوش خود را به فطانت من فراگیر، | ۱ |
2 That thou mayest preserve discretion, and that thy lips may keep knowledge.
| تاتدابیر را محافظت نمایی، و لبهایت معرفت رانگاه دارد. | ۲ |
3 For the lips of a strange woman drop honey, and her mouth is smoother than oil;
| زیرا که لبهای زن اجنبی عسل رامی چکاند، و دهان او از روغن ملایم تر است. | ۳ |
4 But her end is bitter as wormwood, sharp as a two-edged sword.
| لیکن آخر او مثل افسنتین تلخ است و برنده مثل شمشیر دودم. | ۴ |
| پایهایش به موت فرو می‌رود، وقدمهایش به هاویه متمسک می‌باشد. (Sheol h7585) | ۵ |
6 Lest she should walk the even path of life, her ways wander, but she knoweth it not.
| به طریق حیات هرگز سالک نخواهد شد. قدمهایش آواره شده است و او نمی داند. | ۶ |
7 Now therefore, O ye children, hearken unto me, and depart not from the words of my mouth.
| و الان‌ای پسرانم مرابشنوید، و از سخنان دهانم انحراف مورزید. | ۷ |
8 Remove thy way far from her, and come not nigh the door of her house;
| طریق خود را از او دور ساز، و به در خانه اونزدیک مشو. | ۸ |
9 Lest thou give thy vigour unto others, and thy years unto the cruel;
| مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی، و سالهای خویش را به ستم کیشان. | ۹ |
10 Lest strangers be filled with thy strength, and thy labours be in the house of an alien;
| و غریبان از اموال تو سیر شوند، و ثمره محنت تو به خانه بیگانه رود. | ۱۰ |
11 And thou moan, when thine end cometh, when thy flesh and thy body are consumed,
| که در عاقبت خودنوحه گری نمایی، هنگامی که گوشت و بدنت فانی شده باشد، | ۱۱ |
12 And say: 'How have I hated instruction, and my heart despised reproof;
| و گویی چرا ادب را مکروه داشتم، و دل من تنبیه را خوار شمرد، | ۱۲ |
13 Neither have I hearkened to the voice of my teachers, nor inclined mine ear to them that instructed me!
| و آواز مرشدان خود را نشنیدم، و به معلمان خود گوش ندادم. | ۱۳ |
14 I was well nigh in all evil in the midst of the congregation and assembly.'
| نزدیک بود که هر گونه بدی را مرتکب شوم، در میان قوم و جماعت. | ۱۴ |
15 Drink waters out of thine own cistern, and running waters out of thine own well.
| آب را از منبع خود بنوش، و نهرهای جاری را از چشمه خویش. | ۱۵ |
16 Let thy springs be dispersed abroad, and courses of water in the streets.
| جویهای تو بیرون خواهد ریخت، و نهرهای آب در شوارع عام، | ۱۶ |
17 Let them be only thine own, and not strangers' with thee.
| و از آن خودت به تنهایی خواهد بود، و نه از آن غریبان با تو. | ۱۷ |
18 Let thy fountain be blessed; and have joy of the wife of thy youth.
| چشمه تو مبارک باشد، و از زن جوانی خویش مسرور باش، | ۱۸ |
19 A lovely hind and a graceful doe, let her breasts satisfy thee at all times; with her love be thou ravished always.
| مثل غزال محبوب و آهوی جمیل. پستانهایش تو را همیشه خرم سازد، و از محبت او دائم محفوظ باش. | ۱۹ |
20 Why then wilt thou, my son, be ravished with a strange woman, and embrace the bosom of an alien?
| لیکن‌ای پسر من، چرا از زن بیگانه فریفته شوی؟ و سینه زن غریب را در بر‌گیری؟ | ۲۰ |
21 For the ways of man are before the eyes of the LORD, and He maketh even all his paths.
| زیراکه راههای انسان در مدنظر خداوند است، وتمامی طریقهای وی را می‌سنجد. | ۲۱ |
22 His own iniquities shall ensnare the wicked, and he shall be holden with the cords of his sin.
| تقصیرهای شریر او را گرفتار می‌سازد، و به بندهای گناهان خود بسته می‌شود. | ۲۲ |
23 He shall die for lack of instruction; and in the greatness of his folly he shall reel.
| او بدون ادب خواهد مرد، و به کثرت حماقت خویش تلف خواهد گردید. | ۲۳ |
