Job 7
1 Is there not a time of service to man upon earth? And are not his days like the days of a hireling?
Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?
2 As a servant that eagerly longeth for the shadow, and as a hireling that looketh for his wages;
Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:
3 So am I made to possess — months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.
Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.
4 When I lie down, I say: 'When shall I arise?' But the night is long, and I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day.
Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.
5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin closeth up and breaketh out afresh.
Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.
6 My days are swifter than a weaver's shuttle, and are spent without hope.
Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.
7 O remember that my life is a breath; mine eye shall no more see good.
Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
8 The eye of him that seeth me shall behold me no more; while Thine eyes are upon me, I am gone.
Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
9 As the cloud is consumed and vanisheth away, so he that goeth down to the grave shall come up no more. (Sheol h7585)
Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie; (Sheol h7585)
10 He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more.
Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
11 Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
12 Am I a sea, or a sea-monster, that Thou settest a watch over me?
Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
13 When I say: 'My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint';
Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
14 Then Thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions;
Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
15 So that my soul chooseth strangling, and death rather than these my bones.
A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
16 I loathe it; I shall not live alway; let me alone; for my days are vanity.
Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
17 What is man, that Thou shouldest magnify him, and that Thou shouldest set Thy heart upon him,
Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
18 And that Thou shouldest remember him every morning, and try him every moment?
A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
19 How long wilt Thou not look away from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?
Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
20 If I have sinned, what do I unto Thee, O Thou watcher of men? Why hast Thou set me as a mark for Thee, so that I am a burden to myself?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
21 And why dost Thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? For now shall I lie down in the dust; and Thou wilt seek me, but I shall not be.
Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.
