Job 4
1 Then answered Eliphaz the Temanite, and said:
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 If one venture a word unto thee, wilt thou be weary? But who can withhold himself from speaking?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Behold, thou hast instructed many, and thou hast strengthened the weak hands.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Thy words have upholden him that was falling, and thou hast strengthened the feeble knees.
5 But now it is come upon thee, and thou art weary; it toucheth thee, and thou art affrighted.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Is not thy fear of God thy confidence, and thy hope the integrity of thy ways?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Remember, I pray thee, who ever perished, being innocent? Or where were the upright cut off?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 According as I have seen, they that plow iniquity, and sow mischief, reap the same.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 By the breath of God they perish, and by the blast of His anger are they consumed.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 The lion roareth, and the fierce lion howleth — yet the teeth of the young lions are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The old lion perisheth for lack of prey, and the whelps of the lioness are scattered abroad.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 Now a word was secretly brought to me, and mine ear received a whisper thereof.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falleth on men,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Fear came upon me, and trembling, and all my bones were made to shake.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Then a spirit passed before my face, that made the hair of my flesh to stand up.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 It stood still, but I could not discern the appearance thereof; a form was before mine eyes; I heard a still voice:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 'Shall mortal man be just before God? Shall a man be pure before his Maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Behold, He putteth no trust in His servants, and His angels He chargeth with folly;
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 How much more them that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, who are crushed before the moth!
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Betwixt morning and evening they are shattered; they perish for ever without any regarding it.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Is not their tent-cord plucked up within them? They die, and that without wisdom.'
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
