Job 30
1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? men in whom ripe age is perished.
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 They are gaunt with want and famine; they gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 They pluck salt-wort with wormwood; and the roots of the broom are their food.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 They are driven forth from the midst of men; they cry after them as after a thief.
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 In the clefts of the valleys must they dwell, in holes of the earth and of the rocks.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 Among the bushes they bray; under the nettles they are gathered together.
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 They are children of churls, yea, children of ignoble men; they were scourged out of the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 And now I am become their song, yea, I am a byword unto them.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 For He hath loosed my cord, and afflicted me, and they have cast off the bridle before me.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 Upon my right hand rise the brood; they entangle my feet, and they cast up against me their ways of destruction.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They break up my path, they further my calamity, even men that have no helper.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 As through a wide breach they come; in the midst of the ruin they roll themselves upon me.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Terrors are turned upon me, they chase mine honour as the wind; and my welfare is passed away as a cloud.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now my soul is poured out within me; days of affliction have taken hold upon me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 In the night my bones are pierced, and fall from me, and my sinews take no rest.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 By the great force of my disease is my garment disfigured; it bindeth me about as the collar of my coat.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry unto Thee, and Thou dost not answer me; I stand up, and Thou lookest at me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 Thou art turned to be cruel to me; with the might of Thy hand Thou hatest me.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 Thou liftest me up to the wind, Thou causest me to ride upon it; and Thou dissolvest my substance.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 For I know that Thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 Surely none shall put forth his hand to a ruinous heap, neither because of these things shall help come in one's calamity,
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 If I have not wept for him that was in trouble, and if my soul grieved not for the needy.
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 Yet, when I looked for good, there came evil; and when I waited for light, there came darkness.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 Mine inwards boil, and rest not; days of affliction are come upon me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I go mourning without the sun; I stand up in the assembly, and cry for help.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I am become a brother to jackals, and a companion to ostriches.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin is black, and falleth from me, and my bones are burned with heat.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 Therefore is my harp turned to mourning, and my pipe into the voice of them that weep.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
