Job 30

1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.

۱ «و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا می‌کنند، که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

2 Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? men in whom ripe age is perished.

۲ قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

3 They are gaunt with want and famine; they gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.

۳ از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند.

4 They pluck salt-wort with wormwood; and the roots of the broom are their food.

۴ خبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

5 They are driven forth from the midst of men; they cry after them as after a thief.

۵ از میان (مردمان ) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند.

6 In the clefts of the valleys must they dwell, in holes of the earth and of the rocks.

۶ در گریوه های وادیها ساکن می‌شدند. در حفره های زمین و در صخره‌ها.

7 Among the bushes they bray; under the nettles they are gathered together.

۷ در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.

8 They are children of churls, yea, children of ignoble men; they were scourged out of the land.

۸ ابنای احمقان و ابنای مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.

9 And now I am become their song, yea, I am a byword unto them.

۹ و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام.

10 They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

۱۰ مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند.

11 For He hath loosed my cord, and afflicted me, and they have cast off the bridle before me.

۱۱ چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

12 Upon my right hand rise the brood; they entangle my feet, and they cast up against me their ways of destruction.

۱۲ از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند.

13 They break up my path, they further my calamity, even men that have no helper.

۱۳ راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.

14 As through a wide breach they come; in the midst of the ruin they roll themselves upon me.

۱۴ گویا از ثلمه های وسیع می‌آیند، و ازمیان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.

15 Terrors are turned upon me, they chase mine honour as the wind; and my welfare is passed away as a cloud.

۱۵ ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد.

16 And now my soul is poured out within me; days of affliction have taken hold upon me.

۱۶ و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است.

17 In the night my bones are pierced, and fall from me, and my sinews take no rest.

۱۷ شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می‌شود، و پیهایم آرام ندارد.

18 By the great force of my disease is my garment disfigured; it bindeth me about as the collar of my coat.

۱۸ ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.

19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

۱۹ مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام.

20 I cry unto Thee, and Thou dost not answer me; I stand up, and Thou lookest at me.

۲۰ «نزد تو تضرع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

21 Thou art turned to be cruel to me; with the might of Thy hand Thou hatest me.

۲۱ خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی.

22 Thou liftest me up to the wind, Thou causest me to ride upon it; and Thou dissolvest my substance.

۲۲ مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی.

23 For I know that Thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

۲۳ زیرا می‌دانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است.

24 Surely none shall put forth his hand to a ruinous heap, neither because of these things shall help come in one's calamity,

۲۴ یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

25 If I have not wept for him that was in trouble, and if my soul grieved not for the needy.

۲۵ آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

26 Yet, when I looked for good, there came evil; and when I waited for light, there came darkness.

۲۶ لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید.

27 Mine inwards boil, and rest not; days of affliction are come upon me.

۲۷ احشایم می‌جوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

28 I go mourning without the sun; I stand up in the assembly, and cry for help.

۲۸ ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و درجماعت برخاسته، تضرع می‌نمایم.

29 I am become a brother to jackals, and a companion to ostriches.

۲۹ برادرشغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.

30 My skin is black, and falleth from me, and my bones are burned with heat.

۳۰ پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

31 Therefore is my harp turned to mourning, and my pipe into the voice of them that weep.

۳۱ بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.