Job 30
1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.
Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan.
2 Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? men in whom ripe age is perished.
Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon.
3 They are gaunt with want and famine; they gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.
Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw.
4 They pluck salt-wort with wormwood; and the roots of the broom are their food.
Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila.
5 They are driven forth from the midst of men; they cry after them as after a thief.
Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan;
6 In the clefts of the valleys must they dwell, in holes of the earth and of the rocks.
Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato.
7 Among the bushes they bray; under the nettles they are gathered together.
Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum.
8 They are children of churls, yea, children of ignoble men; they were scourged out of the land.
Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus.
9 And now I am become their song, yea, I am a byword unto them.
Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila.
10 They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong.
11 For He hath loosed my cord, and afflicted me, and they have cast off the bridle before me.
Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha.
12 Upon my right hand rise the brood; they entangle my feet, and they cast up against me their ways of destruction.
Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan.
13 They break up my path, they further my calamity, even men that have no helper.
Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang.
14 As through a wide breach they come; in the midst of the ruin they roll themselves upon me.
Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako.
15 Terrors are turned upon me, they chase mine honour as the wind; and my welfare is passed away as a cloud.
Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan.
16 And now my soul is poured out within me; days of affliction have taken hold upon me.
Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako.
17 In the night my bones are pierced, and fall from me, and my sinews take no rest.
Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay.
18 By the great force of my disease is my garment disfigured; it bindeth me about as the collar of my coat.
Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo.
20 I cry unto Thee, and Thou dost not answer me; I stand up, and Thou lookest at me.
Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako.
21 Thou art turned to be cruel to me; with the might of Thy hand Thou hatest me.
Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako.
22 Thou liftest me up to the wind, Thou causest me to ride upon it; and Thou dissolvest my substance.
Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw.
23 For I know that Thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.
Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi.
24 Surely none shall put forth his hand to a ruinous heap, neither because of these things shall help come in one's calamity,
Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang?
25 If I have not wept for him that was in trouble, and if my soul grieved not for the needy.
Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul?
26 Yet, when I looked for good, there came evil; and when I waited for light, there came darkness.
Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit.
27 Mine inwards boil, and rest not; days of affliction are come upon me.
Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako.
28 I go mourning without the sun; I stand up in the assembly, and cry for help.
Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang.
29 I am become a brother to jackals, and a companion to ostriches.
Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz.
30 My skin is black, and falleth from me, and my bones are burned with heat.
Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit.
31 Therefore is my harp turned to mourning, and my pipe into the voice of them that weep.
Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho.
