Job 3
1 After this opened Job his mouth, and cursed his day.
Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
2 And Job spoke, and said:
3 Let the day perish wherein I was born, and the night wherein it was said: 'A man-child is brought forth.'
“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!
4 Let that day be darkness; let not God inquire after it from above, neither let the light shine upon it.
Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.
5 Let darkness and the shadow of death claim it for their own; let a cloud dwell upon it; let all that maketh black the day terrify it.
Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.
6 As for that night, let thick darkness seize upon it; let it not rejoice among the days of the year; let it not come into the number of the months.
Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Lo, let that night be desolate; let no joyful voice come therein.
Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Let them curse it that curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
Günleri lanetleyenler, Livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.
9 Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it behold the eyelids of the morning;
Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.
10 Because it shut not up the doors of my mother's womb, nor hid trouble from mine eyes.
Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 Why died I not from the womb? Why did I not perish at birth?
“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Why did the knees receive me? And wherefore the breasts, that I should suck?
Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?
13 For now should I have lain still and been quiet; I should have slept; then had I been at rest —
Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 With kings and counsellors of the earth, who built up waste places for themselves;
Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Or with princes that had gold, who filled their houses with silver;
Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Or as a hidden untimely birth I had not been; as infants that never saw light.
Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 There the wicked cease from troubling; and there the weary are at rest.
Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.
18 There the prisoners are at ease together; they hear not the voice of the taskmaster.
Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.
19 The small and great are there alike; and the servant is free from his master.
Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.
20 Wherewith is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul —
“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Who long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures;
Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;
22 Who rejoice unto exultation, and are glad, when they can find the grave? —
Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 To a man whose way is hid, and whom God hath hedged in?
Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye?
24 For my sighing cometh instead of my food, and my roarings are poured out like water.
Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.
25 For the thing which I did fear is come upon me, and that which I was afraid of hath overtaken me.
Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.
26 I was not at ease, neither was I quiet, neither had I rest; but trouble came.
Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”
