Job 10
1 My soul is weary of my life; I will give free course to my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.
“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.
2 I will say unto God: Do not condemn me; make me know wherefore Thou contendest with me.
Tanrı'ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.
3 Is it good unto Thee that Thou shouldest oppress, that Thou shouldest despise the work of Thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?
Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?
4 Hast Thou eyes of flesh? or seest Thou as man seeth?
Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?
5 Are Thy days as the days of man, or Thy years as a man's days,
Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,
6 That Thou inquirest after mine iniquity, and searchest after my sin,
Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?
7 Although Thou knowest that I shall not be condemned; and there is none that can deliver out of Thy hand?
Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.
8 Thy hands have framed me and fashioned me together round about; yet Thou dost destroy me!
“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?
9 Remember, I beseech Thee, that Thou hast fashioned me as clay; and wilt Thou bring me into dust again?
Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?
10 Hast Thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?
Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?
11 Thou hast clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews.
Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.
12 Thou hast granted me life and favour, and Thy providence hath preserved my spirit.
Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.
13 Yet these things Thou didst hide in Thy heart; I know that this is with Thee;
“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:
14 If I sin, then Thou markest me, and Thou wilt not acquit me from mine iniquity.
Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.
15 If I be wicked, woe unto me; and if I be righteous, yet shall I not lift up my head — being filled with ignominy and looking upon mine affliction.
Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.
16 And if it exalt itself, Thou huntest me as a lion; and again Thou showest Thyself marvellous upon me.
Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.
17 Thou renewest Thy witnesses against me, and increasest Thine indignation upon me; host succeeding host against me.
Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.
18 Wherefore then hast Thou brought me forth out of the womb? Would that I had perished, and no eye had seen me!
“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!
19 I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.
Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.
20 Are not my days few? Cease then, and let me alone, that I may take comfort a little,
Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;
21 Before I go whence I shall not return, even to the land of darkness and of the shadow of death;
Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,
22 A land of thick darkness, as darkness itself; a land of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.
Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”
