Job 4
1 Then Eliphaz the Temanite answered, and sayde,
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 If we assay to commune with thee, wilt thou be grieued? but who can withholde himselfe from speaking?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Behold, thou hast taught many, and hast strengthened the wearie hands.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Thy wordes haue confirmed him that was falling, and thou hast strengthened the weake knees.
5 But now it is come vpon thee, and thou art grieued: it toucheth thee, and thou art troubled.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Is not this thy feare, thy confidence, thy pacience, and the vprightnesse of thy wayes?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Remember, I pray thee: who euer perished, being an innocent? or where were the vpright destroyed?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 As I haue seene, they that plow iniquitie, and sowe wickednesse, reape the same.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 With the blast of God they perish, and with the breath of his nostrels are they cosumed.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 The roaring of the Lion, and the voyce of the Lionesse, and the teeth of the Lions whelpes are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The Lyon perisheth for lacke of pray, and the Lyons whelpes are scattered abroade.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 But a thing was brought to me secretly, and mine eare hath receiued a litle thereof.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 In the thoughtes of ye visions of the night, when sleepe falleth on men,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Feare came vpon me, and dread which made all my bones to tremble.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 And the wind passed before me, and made the heares of my flesh to stande vp.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 Then stoode one, and I knewe not his face: an image was before mine eyes, and in silence heard I a voyce, saying,
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 Shall man be more iust then God? or shall a man be more pure then his maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Beholde, he founde no stedfastnesse in his Seruants, and laid follie vpon his Angels.
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 Howe much more in them that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, which shalbe destroyed before the moth?
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 They be destroyed from the morning vnto the euening: they perish for euer, without regarde.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Doeth not their dignitie goe away with them? do they not die, and that without wisdom?
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
