Job 14
1 Man that is borne of woman, is of short continuance, and full of trouble.
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 He shooteth foorth as a flowre, and is cut downe: he vanisheth also as a shadowe, and continueth not.
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 And yet thou openest thine eyes vpon such one, and causest me to enter into iudgement with thee.
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 Who can bring a cleane thing out of filthinesse? there is not one.
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 Are not his dayes determined? the nober of his moneths are with thee: thou hast appointed his boundes, which he can not passe.
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 Turne from him that he may cease vntill his desired day, as an hyreling.
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 For there is hope of a tree, if it bee cut downe, that it will yet sproute, and the branches thereof will not cease.
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 Though the roote of it waxe olde in the earth, and the stocke thereof be dead in ye ground,
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 Yet by the sent of water it will bud, and bring foorth boughes like a plant.
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 But man is sicke, and dyeth, and man perisheth, and where is he?
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 As the waters passe from the sea, and as the flood decayeth and dryeth vp,
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 So man sleepeth and riseth not: for hee shall not wake againe, nor be raised from his sleepe till the heauen be no more.
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
13 Oh that thou wouldest hide me in the graue, and keepe me secret, vntill thy wrath were past, and wouldest giue me terme, and remember me. (Sheol h7585)
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 If a man die, shall he liue againe? All the dayes of mine appointed time will I waite, till my changing shall come.
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 Thou shalt call me, and I shall answere thee: thou louest the worke of thine own hands.
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 But nowe thou nombrest my steppes, and doest not delay my sinnes.
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 Mine iniquitie is sealed vp, as in a bagge, and thou addest vnto my wickednesse.
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 And surely as the mountaine that falleth, commeth to nought, and the rocke that is remooued from his place:
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 As the water breaketh the stones, when thou ouerflowest the things which growe in the dust of ye earth: so thou destroyest ye hope of man.
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 Thou preuailest alway against him, so that he passeth away: he changeth his face when thou castest him away.
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 And he knoweth not if his sonnes shall be honourable, neither shall he vnderstand concerning them, whether they shalbe of lowe degree,
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 But while his flesh is vpon him, he shall be sorowfull, and while his soule is in him, it shall mourne.
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
