Psalms 137

1 When we sat down by the rivers of Babylon we wept as we remembered Zion.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 We hung up our harps on the willow trees.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 For those who had taken us captive asked us for a song—our tormentors wanted us to sing a happy song from Jerusalem.

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 But how could we sing a song dedicated to the Lord in a pagan land?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 If I forget Jerusalem, may my right hand forget how to play;

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 May my tongue stick to the roof of my mouth if I don't remember you—if I don't consider Jerusalem my greatest joy.

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Lord, please remember what the people of Edom did on the day Jerusalem fell, the ones who said “Tear it down! Destroy it down to its foundations!”

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 Daughter of Babylon, you will be destroyed! Happy is the one who pays you back, who does to you what you did to us!

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Happy is the one who grabs your children and smashes them against the rocks!

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!