Psalms 137

1 When we sat down by the rivers of Babylon we wept as we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 We hung up our harps on the willow trees.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For those who had taken us captive asked us for a song—our tormentors wanted us to sing a happy song from Jerusalem.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 But how could we sing a song dedicated to the Lord in a pagan land?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget Jerusalem, may my right hand forget how to play;

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 May my tongue stick to the roof of my mouth if I don't remember you—if I don't consider Jerusalem my greatest joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Lord, please remember what the people of Edom did on the day Jerusalem fell, the ones who said “Tear it down! Destroy it down to its foundations!”

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Daughter of Babylon, you will be destroyed! Happy is the one who pays you back, who does to you what you did to us!

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Happy is the one who grabs your children and smashes them against the rocks!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!