Psalms 137

1 When we sat down by the rivers of Babylon we wept as we remembered Zion.

Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

2 We hung up our harps on the willow trees.

Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

3 For those who had taken us captive asked us for a song—our tormentors wanted us to sing a happy song from Jerusalem.

Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

4 But how could we sing a song dedicated to the Lord in a pagan land?

Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

5 If I forget Jerusalem, may my right hand forget how to play;

Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

6 May my tongue stick to the roof of my mouth if I don't remember you—if I don't consider Jerusalem my greatest joy.

Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

7 Lord, please remember what the people of Edom did on the day Jerusalem fell, the ones who said “Tear it down! Destroy it down to its foundations!”

Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

8 Daughter of Babylon, you will be destroyed! Happy is the one who pays you back, who does to you what you did to us!

Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

9 Happy is the one who grabs your children and smashes them against the rocks!

Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!