Luke 20
1 Once when Jesus was teaching the people in the Temple, telling them the good news, some of the chief priests and religious teachers came with the elders.
അഥൈകദാ യീശു ർമനിദരേ സുസംവാദം പ്രചാരയൻ ലോകാനുപദിശതി, ഏതർഹി പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാഃ പ്രാഞ്ചശ്ച തന്നികടമാഗത്യ പപ്രച്ഛുഃ
2 They asked him, “Tell us: by whose authority are you doing what you do? Who gave you the right to do this?”
കയാജ്ഞയാ ത്വം കർമ്മാണ്യേതാനി കരോഷി? കോ വാ ത്വാമാജ്ഞാപയത്? തദസ്മാൻ വദ|
3 “Let me ask you a question too,” Jesus replied. “Tell me:
സ പ്രത്യുവാച, തർഹി യുഷ്മാനപി കഥാമേകാം പൃച്ഛാമി തസ്യോത്തരം വദത|
4 the baptism of John—was it from heaven, or was it just human?”
യോഹനോ മജ്ജനമ് ഈശ്വരസ്യ മാനുഷാണാം വാജ്ഞാതോ ജാതം?
5 They talked about it among themselves: “If we say it was from heaven, he'll ask, ‘Then why didn't you believe him?’
തതസ്തേ മിഥോ വിവിച്യ ജഗദുഃ, യദീശ്വരസ്യ വദാമസ്തർഹി തം കുതോ ന പ്രത്യൈത സ ഇതി വക്ഷ്യതി|
6 And if we say it was just human, everybody will stone us for they're sure John was a prophet.”
യദി മനുഷ്യസ്യേതി വദാമസ്തർഹി സർവ്വേ ലോകാ അസ്മാൻ പാഷാണൈ ർഹനിഷ്യന്തി യതോ യോഹൻ ഭവിഷ്യദ്വാദീതി സർവ്വേ ദൃഢം ജാനന്തി|
7 So they answered, “We don't know where it came from.”
അതഏവ തേ പ്രത്യൂചുഃ കസ്യാജ്ഞയാ ജാതമ് ഇതി വക്തും ന ശക്നുമഃ|
8 Jesus replied, “Then I won't tell you by whose authority I do what I do.”
തദാ യീശുരവദത് തർഹി കയാജ്ഞയാ കർമ്മാണ്യേതാതി കരോമീതി ച യുഷ്മാൻ ന വക്ഷ്യാമി|
9 Then he began to tell the people a story: “Once there was a man who planted a vineyard, leased it to some farmers, and went to live in another country for a long while.
അഥ ലോകാനാം സാക്ഷാത് സ ഇമാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം വക്തുമാരേഭേ, കശ്ചിദ് ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രം കൃത്വാ തത് ക്ഷേത്രം കൃഷീവലാനാം ഹസ്തേഷു സമർപ്യ ബഹുകാലാർഥം ദൂരദേശം ജഗാമ|
10 At harvest time he sent a servant to the tenant farmers to collect his share of the crop, but the farmers beat the servant and sent him away with nothing.
അഥ ഫലകാലേ ഫലാനി ഗ്രഹീതു കൃഷീവലാനാം സമീപേ ദാസം പ്രാഹിണോത് കിന്തു കൃഷീവലാസ്തം പ്രഹൃത്യ രിക്തഹസ്തം വിസസർജുഃ|
11 So the owner sent another servant, but they beat him too and treated him shamefully, and sent him away with nothing.
തതഃ സോധിപതിഃ പുനരന്യം ദാസം പ്രേഷയാമാസ, തേ തമപി പ്രഹൃത്യ കുവ്യവഹൃത്യ രിക്തഹസ്തം വിസസൃജുഃ|
12 So he sent a third servant, but they wounded him and threw him out.
തതഃ സ തൃതീയവാരമ് അന്യം പ്രാഹിണോത് തേ തമപി ക്ഷതാങ്ഗം കൃത്വാ ബഹി ർനിചിക്ഷിപുഃ|
13 The owner of the vineyard asked himself, ‘What shall I do? I know, I'll send my son whom I love. Perhaps they will respect him.’
തദാ ക്ഷേത്രപതി ർവിചാരയാമാസ, മമേദാനീം കിം കർത്തവ്യം? മമ പ്രിയേ പുത്രേ പ്രഹിതേ തേ തമവശ്യം ദൃഷ്ട്വാ സമാദരിഷ്യന്തേ|
14 But when they saw him coming, the farmers said to themselves, ‘This is the owner's heir. Let's kill him! That way we can take his inheritance.’
കിന്തു കൃഷീവലാസ്തം നിരീക്ഷ്യ പരസ്പരം വിവിച്യ പ്രോചുഃ, അയമുത്തരാധികാരീ ആഗച്ഛതൈനം ഹന്മസ്തതോധികാരോസ്മാകം ഭവിഷ്യതി|
15 They threw him out of the vineyard and killed him. Now what will the owner of the vineyard do to them?
തതസ്തേ തം ക്ഷേത്രാദ് ബഹി ർനിപാത്യ ജഘ്നുസ്തസ്മാത് സ ക്ഷേത്രപതിസ്താൻ പ്രതി കിം കരിഷ്യതി?
16 He will come and kill these farmers and let others have the vineyard.” When they heard the story, they said, “May this never happen!”
സ ആഗത്യ താൻ കൃഷീവലാൻ ഹത്വാ പരേഷാം ഹസ്തേഷു തത്ക്ഷേത്രം സമർപയിഷ്യതി; ഇതി കഥാം ശ്രുത്വാ തേ ഽവദൻ ഏതാദൃശീ ഘടനാ ന ഭവതു|
17 But Jesus looked at them and said, “Then why is it written in the Scriptures, ‘The stone the builders rejected has now become the chief cornerstone’?
കിന്തു യീശുസ്താനവലോക്യ ജഗാദ, തർഹി, സ്ഥപതയഃ കരിഷ്യന്തി ഗ്രാവാണം യന്തു തുച്ഛകം| പ്രധാനപ്രസ്തരഃ കോണേ സ ഏവ ഹി ഭവിഷ്യതി| ഏതസ്യ ശാസ്ത്രീയവചനസ്യ കിം താത്പര്യ്യം?
18 Anyone who falls on that stone will be broken in pieces; anyone it falls upon will be crushed.”
അപരം തത്പാഷാണോപരി യഃ പതിഷ്യതി സ ഭംക്ഷ്യതേ കിന്തു യസ്യോപരി സ പാഷാണഃ പതിഷ്യതി സ തേന ധൂലിവച് ചൂർണീഭവിഷ്യതി|
19 Immediately the religious teachers and the chief priests wanted to arrest him because they realized that the story Jesus told was aimed at them, but they were afraid of what the people would do.
സോസ്മാകം വിരുദ്ധം ദൃഷ്ടാന്തമിമം കഥിതവാൻ ഇതി ജ്ഞാത്വാ പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാശ്ച തദൈവ തം ധർതും വവാഞ്ഛുഃ കിന്തു ലോകേഭ്യോ ബിഭ്യുഃ|
20 Watching for an opportunity they sent spies who pretended to be sincere. They tried to catch Jesus out in something he said so they could hand him over to the power and authority of the governor.
അതഏവ തം പ്രതി സതർകാഃ സന്തഃ കഥം തദ്വാക്യദോഷം ധൃത്വാ തം ദേശാധിപസ്യ സാധുവേശധാരിണശ്ചരാൻ തസ്യ സമീപേ പ്രേഷയാമാസുഃ|
21 They said, “Teacher, we know that you speak and teach what is good and right, and that you're not swayed by the opinions of others. You truly teach the way of God.
തദാ തേ തം പപ്രച്ഛുഃ, ഹേ ഉപദേശക ഭവാൻ യഥാർഥം കഥയൻ ഉപദിശതി, കമപ്യനപേക്ഷ്യ സത്യത്വേനൈശ്വരം മാർഗമുപദിശതി, വയമേതജ്ജാനീമഃ|
22 So should we pay taxes to Caesar or not?”
കൈസരരാജായ കരോസ്മാഭി ർദേയോ ന വാ?
23 But Jesus saw through their trickery, and said to them,
സ തേഷാം വഞ്ചനം ജ്ഞാത്വാവദത് കുതോ മാം പരീക്ഷധ്വേ? മാം മുദ്രാമേകം ദർശയത|
24 “Show me a coin—a denarius. Whose image and inscription is on it?” “Caesar's,” they answered.
ഇഹ ലിഖിതാ മൂർതിരിയം നാമ ച കസ്യ? തേഽവദൻ കൈസരസ്യ|
25 “Then give back to Caesar what belongs to Caesar, and give back to God what belongs to God,” he told them.
തദാ സ ഉവാച, തർഹി കൈസരസ്യ ദ്രവ്യം കൈസരായ ദത്ത; ഈശ്വരസ്യ തു ദ്രവ്യമീശ്വരായ ദത്ത|
26 They weren't able to trap him by what he told the people. They were stunned at his reply, and fell silent.
തസ്മാല്ലോകാനാം സാക്ഷാത് തത്കഥായാഃ കമപി ദോഷം ധർതുമപ്രാപ്യ തേ തസ്യോത്തരാദ് ആശ്ചര്യ്യം മന്യമാനാ മൗനിനസ്തസ്ഥുഃ|
27 Then some of the Sadducees, who deny the resurrection, came to Jesus with this question:
അപരഞ്ച ശ്മശാനാദുത്ഥാനാനങ്ഗീകാരിണാം സിദൂകിനാം കിയന്തോ ജനാ ആഗത്യ തം പപ്രച്ഛുഃ,
28 “Teacher,” they began, “Moses gave us a law that if a married man dies leaving a wife without children, then his brother should marry the widow and have children for his dead brother.
ഹേ ഉപദേശക ശാസ്ത്രേ മൂസാ അസ്മാൻ പ്രതീതി ലിലേഖ യസ്യ ഭ്രാതാ ഭാര്യ്യായാം സത്യാം നിഃസന്താനോ മ്രിയതേ സ തജ്ജായാം വിവഹ്യ തദ്വംശമ് ഉത്പാദയിഷ്യതി|
29 Once there were seven brothers. The first had a wife, and died without having children.
തഥാച കേചിത് സപ്ത ഭ്രാതര ആസൻ തേഷാം ജ്യേഷ്ഠോ ഭ്രാതാ വിവഹ്യ നിരപത്യഃ പ്രാണാൻ ജഹൗ|
30 The second
അഥ ദ്വിതീയസ്തസ്യ ജായാം വിവഹ്യ നിരപത്യഃ സൻ മമാര| തൃതീയശ്ച താമേവ വ്യുവാഹ;
31 and then the third brother also married her. In the end all seven brothers married her, and then died without having children.
ഇത്ഥം സപ്ത ഭ്രാതരസ്താമേവ വിവഹ്യ നിരപത്യാഃ സന്തോ മമ്രുഃ|
32 Finally the wife died too.
ശേഷേ സാ സ്ത്രീ ച മമാര|
33 Now whose wife will she be in the resurrection, since all seven brothers had married her?”
അതഏവ ശ്മശാനാദുത്ഥാനകാലേ തേഷാം സപ്തജനാനാം കസ്യ സാ ഭാര്യ്യാ ഭവിഷ്യതി? യതഃ സാ തേഷാം സപ്താനാമേവ ഭാര്യ്യാസീത്|
തദാ യീശുഃ പ്രത്യുവാച, ഏതസ്യ ജഗതോ ലോകാ വിവഹന്തി വാഗ്ദത്താശ്ച ഭവന്തി (aiōn g165)
35 “But those who are considered worthy to share in the age to come and the resurrection from the dead don't marry or are given in marriage. (aiōn g165)
കിന്തു യേ തജ്ജഗത്പ്രാപ്തിയോഗ്യത്വേന ഗണിതാം ഭവിഷ്യന്തി ശ്മശാനാച്ചോത്ഥാസ്യന്തി തേ ന വിവഹന്തി വാഗ്ദത്താശ്ച ന ഭവന്തി, (aiōn g165)
36 They can't die any longer; they're like the angels and are children of God since they're children of the resurrection.
തേ പുന ർന മ്രിയന്തേ കിന്തു ശ്മശാനാദുത്ഥാപിതാഃ സന്ത ഈശ്വരസ്യ സന്താനാഃ സ്വർഗീയദൂതാനാം സദൃശാശ്ച ഭവന്തി|
37 But on the question of whether the dead are raised, even Moses proved this when he wrote about the burning bush, when he calls the Lord, ‘the God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob.’
അധികന്തു മൂസാഃ സ്തമ്ബോപാഖ്യാനേ പരമേശ്വര ഈബ്രാഹീമ ഈശ്വര ഇസ്ഹാക ഈശ്വരോ യാകൂബശ്ചേശ്വര ഇത്യുക്ത്വാ മൃതാനാം ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥാനസ്യ പ്രമാണം ലിലേഖ|
38 He is not the God of the dead, but of the living, for to him they all are alive.”
അതഏവ യ ഈശ്വരഃ സ മൃതാനാം പ്രഭു ർന കിന്തു ജീവതാമേവ പ്രഭുഃ, തന്നികടേ സർവ്വേ ജീവന്തഃ സന്തി|
39 Some of the religious teachers responded, “That was a good answer, Teacher.”
ഇതി ശ്രുത്വാ കിയന്തോധ്യാപകാ ഊചുഃ, ഹേ ഉപദേശക ഭവാൻ ഭദ്രം പ്രത്യുക്തവാൻ|
40 After this no one dared to ask him any more questions.
ഇതഃ പരം തം കിമപി പ്രഷ്ടം തേഷാം പ്രഗൽഭതാ നാഭൂത്|
41 Then Jesus asked them, “Why is it said that Christ is the son of David?
പശ്ചാത് സ താൻ ഉവാച, യഃ ഖ്രീഷ്ടഃ സ ദായൂദഃ സന്താന ഏതാം കഥാം ലോകാഃ കഥം കഥയന്തി?
42 For David himself says in the book of Psalms: The Lord said to my Lord, ‘Sit at my right hand
യതഃ മമ പ്രഭുമിദം വാക്യമവദത് പരമേശ്വരഃ| തവ ശത്രൂനഹം യാവത് പാദപീഠം കരോമി ന| താവത് കാലം മദീയേ ത്വം ദക്ഷപാർശ്വ ഉപാവിശ|
43 until I make all your enemies a footstool for your feet.’
ഇതി കഥാം ദായൂദ് സ്വയം ഗീതഗ്രന്ഥേഽവദത്|
44 David calls him ‘Lord,’ so how can he be David's son?”
അതഏവ യദി ദായൂദ് തം പ്രഭും വദതി, തർഹി സ കഥം തസ്യ സന്താനോ ഭവതി?
45 While everyone was paying attention, he said to his disciples,
പശ്ചാദ് യീശുഃ സർവ്വജനാനാം കർണഗോചരേ ശിഷ്യാനുവാച,
46 “Watch out for religious leaders who like to go around in long robes, and love to be greeted with respect in the markets, and to have the best seats in the synagogues and places of honor at banquets.
യേഽധ്യാപകാ ദീർഘപരിച്ഛദം പരിധായ ഭ്രമന്തി, ഹട്ടാപണയോ ർനമസ്കാരേ ഭജനഗേഹസ്യ പ്രോച്ചാസനേ ഭോജനഗൃഹസ്യ പ്രധാനസ്ഥാനേ ച പ്രീയന്തേ
47 They cheat widows out of what they own, and cover up the kind of people they really are with long-winded prayers. They will receive severe condemnation in the judgment.”
വിധവാനാം സർവ്വസ്വം ഗ്രസിത്വാ ഛലേന ദീർഘകാലം പ്രാർഥയന്തേ ച തേഷു സാവധാനാ ഭവത, തേഷാമുഗ്രദണ്ഡോ ഭവിഷ്യതി|
