Job 4
1 Then Eliphaz the Temanite answered Job.
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 “Could I say a word? I don't want to upset you but who could keep quiet and not respond?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 You've certainly encouraged many people and supported those who are weak.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Your advice has helped those who are stumbling not to fall, and you have strengthened those whose knees are weak.
5 But now you're the one suffering and you're upset.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Wasn't it your reverence for God that gave you confidence and your integrity that gave you hope?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Think about it: since when did the innocent die? Since when were good people destroyed?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 From what I've seen it's those who plant evil and sow trouble who reap the same!
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 A breath from God destroys them; a blast of his anger wipes them out.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 Lions may roar and growl, but their teeth still break.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 Even a lion dies from lack of food, and the lioness' cubs are scattered.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 A word quietly crept up on me; a whisper reached my ear.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 Troubling thoughts came to me in nightmares when you fall into a deep sleep.
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 I became terrified and trembled; all my bones were shaking.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Then a breath brushed my face and gave me goose-pimples.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 Something stopped, but I couldn't see its face. My eyes could only make out a shape. It was totally quiet, and then I heard a voice:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 ‘Can anyone be right before God? Can anyone be pure before their Maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 If he doesn't even trust his servants, and he says his angels make mistakes,
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 how much more does this apply to those who live in these houses made of clay, whose foundations are based on dust, who fall apart like clothing to a moth?
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Alive in the morning, they are dead by evening. They die, unnoticed.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 They are like tent ropes that are pulled up, and they collapse in death. They die without wisdom.’
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
