Job 30
1 But now people much younger than me laugh at me; people whose fathers I would not put to work with my sheepdogs.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 They are too weak to be any use to me; they're all worn-out.
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 Thin through hunger and want, they try to eat the dry ground in the dark, desolate wilderness.
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 There they pick desert herbs and the leaves of bushes, and eat the roots of broom trees.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 They were driven out of the community.
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 People shouted after them as if they were thieves. They have to live in dangerous ravines, in caves and among the rocks.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 They shout out like animals among the bushes; they huddle together in the weeds for shelter.
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 They are foolish, nameless people that have been driven from the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 Yet now they mock me in their songs; I have become a joke to them!
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They despise and shun me; they don't hesitate to spit in my face.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 God has made my bowstring loose and humbled me.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 The rabble rise up against me, they send me running; like a city under siege they devise ways to destroy me.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They cut off my way of escape; they bring about my downfall and do this without anyone's help.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 They come in through a wide breach; they rush in as the wall comes tumbling down.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Terrors overcome me; my honor is blown away by the wind; my salvation vanishes like a cloud.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now my life is ebbing away; every day despair grips me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 At night my bones are in agony; the pain gnaws at me and never stops.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 God grabs me roughly by my clothes; he pulls me by the collar of my shirt.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 He has thrown me in the mud; he has humbled me like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 God, I cry to you but you don't answer; I stand before you, but you don't even notice me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 You have turned cruel to me; you use your power to make me suffer.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 You pick me up and blow me along in the wind; tossing me about in the whirlwind.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 I know you're taking me to my death, to the place where all the living go.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 Who would want to kick a man when he is down, when they cry for help in their time of trouble?
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Didn't I weep for those having hard times? Didn't I grieve at what the poor suffered?
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 But when I looked for good, only evil came, and when I waited for the light, all that came was darkness.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 Inside I am in turmoil, it never stops; I face days of despair.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I am so depressed; seeing the sun doesn't help. I stand up in the assembly and cry for help.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I am like a brother to the jackals, a companion to owls.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin turns black on me; and my bones burn within me.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 My lyre only plays sad songs, and my pipe is the voice of those who weep.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
