Job 30
1 But now people much younger than me laugh at me; people whose fathers I would not put to work with my sheepdogs.
| ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛ |
2 They are too weak to be any use to me; they're all worn-out.
| نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. |
3 Thin through hunger and want, they try to eat the dry ground in the dark, desolate wilderness.
| از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند. |
4 There they pick desert herbs and the leaves of bushes, and eat the roots of broom trees.
| در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند. |
5 They were driven out of the community.
| چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. |
6 People shouted after them as if they were thieves. They have to live in dangerous ravines, in caves and among the rocks.
| پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین. |
7 They shout out like animals among the bushes; they huddle together in the weeds for shelter.
| در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند. |
8 They are foolish, nameless people that have been driven from the land.
| آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند. |
9 Yet now they mock me in their songs; I have become a joke to them!
| و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام. |
10 They despise and shun me; they don't hesitate to spit in my face.
| از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. |
11 God has made my bowstring loose and humbled me.
| خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند. |
12 The rabble rise up against me, they send me running; like a city under siege they devise ways to destroy me.
| این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند. |
13 They cut off my way of escape; they bring about my downfall and do this without anyone's help.
| راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم. |
14 They come in through a wide breach; they rush in as the wall comes tumbling down.
| ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند. |
15 Terrors overcome me; my honor is blown away by the wind; my salvation vanishes like a cloud.
| در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. |
16 And now my life is ebbing away; every day despair grips me.
| دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. |
17 At night my bones are in agony; the pain gnaws at me and never stops.
| شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد. |
18 God grabs me roughly by my clothes; he pulls me by the collar of my shirt.
| خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. |
19 He has thrown me in the mud; he has humbled me like dust and ashes.
| خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. |
20 God, I cry to you but you don't answer; I stand before you, but you don't even notice me.
| ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی. |
21 You have turned cruel to me; you use your power to make me suffer.
| نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی. |
22 You pick me up and blow me along in the wind; tossing me about in the whirlwind.
| مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی. |
23 I know you're taking me to my death, to the place where all the living go.
| می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی. |
24 Who would want to kick a man when he is down, when they cry for help in their time of trouble?
| چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟ |
25 Didn't I weep for those having hard times? Didn't I grieve at what the poor suffered?
| آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟ |
26 But when I looked for good, only evil came, and when I waited for the light, all that came was darkness.
| با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. |
27 Inside I am in turmoil, it never stops; I face days of despair.
| دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند. |
28 I am so depressed; seeing the sun doesn't help. I stand up in the assembly and cry for help.
| تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم. |
29 I am like a brother to the jackals, a companion to owls.
| ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند. |
30 My skin turns black on me; and my bones burn within me.
| پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد. |
31 My lyre only plays sad songs, and my pipe is the voice of those who weep.
| نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد. |
