Job 29
1 Job went on speaking.
At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,
2 “I wish I was back in the old days when God looked after me!
Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;
3 His light shone above me and lit my way through the darkness.
Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;
4 When I was young and strong, God was my friend and spoke to me in my home.
Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;
5 The Almighty was still with me and I was surrounded with my children.
Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;
6 My herds produced much milk, and oil flowed freely from my olive presses.
Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!
7 I went out to the city gate and took my seat in the public square.
Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,
8 The young men saw me and moved out of the way; the elders would stand up for me.
Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:
9 The leaders remained silent and covered their mouths with their hands.
Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;
10 The voices of the officials were hushed; they held their tongues in my presence.
Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.
11 Everyone who listened to me praised me; whoever saw me commended me,
Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:
12 because I gave to the poor who called out to me and the orphans who had no one to help them.
Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.
13 Those who were about to die blessed me; I made the widow sing for joy.
Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.
14 Being true and acting right were what I wore for clothing.
Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.
15 I was like eyes for the blind and feet for the lame.
Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.
16 I was like a father to the poor, and I defended the rights of strangers.
Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.
17 I broke the jaw of the wicked and made them drop their prey from their teeth.
At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.
18 I thought I would die at home, after many years.
Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:
19 Like a tree my roots spread out to the water; the dew rests on my branches overnight.
Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:
20 Fresh honors were always being given to me; my strength was renewed like an unfailing bow.
Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.
21 People listened carefully to what I had to say; they kept quiet as they listened to my advice.
Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.
22 Once I had spoken they had nothing else to say; what I said was enough.
Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.
23 They waited for me like people waiting for rain; their mouths wide open for the spring rain.
At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.
24 When I smiled at them they could hardly believe it; my approval meant all the world to them.
Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.
25 I decided the way forward as their leader, living like a king among his soldiers, and when they were sad I comforted them.
Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.
