Job 18
1 Then Bildad the Shuhite spoke up and said,
Unya si Bildad ang Suhitanhon, mitubag ug miingon:
2 “How long will you go on talking, hunting for the right words to say? Talk sense if you want us to reply!
Hangtud anus-a ang pangayam ninyo sa mga pulong? Palandunga, ug sa human magasulti kita.
3 Do you think we're dumb animals? Do we look stupid to you?
Ngano bang imong giisip kami nga mga mananap, Ug nahimong mahugaw sa imong mga mata?
4 You tear yourself apart with your anger. Do you think the earth has to be abandoned, or the mountains moved, just because of you?
Ikaw nga tungod sa imong kapungot nagabitas sa imong kaugalingon, Pagabiyaan ba ang kalibutan tungod kanimo? Kun pagabalhinon ba ang bato gikan sa iyang nahamutangan?
5 It's certain that the life of the wicked will end like a lamp that is snuffed out—their flame will shine no more.
Oo, ang suga sa mga dautan pagapalungon, Ug ang aligato sa iyang kalayo dili modan-ag.
6 The light in their home goes out, the lamp hanging above is extinguished.
Ang kahayag mongitngit sa sulod sa iyang balong-balong, Ug ang lamparahan sa ibabaw niya pagapalongon.
7 Instead of taking strong strides they stumble, and their own plans cause them to fall.
Ang mga lakang sa iyang pagkamakusganon pagatul-iron, Ug ang iyang kaugalingong salabutan magahulog kaniya.
8 Their own feet trip them up and they are caught in a net; as they walk along they fall into a pit.
Kay pinaagi sa iyang kaugalingong mga tiil nahulog siya sa pukot, Ug siya naglakaw sa mga mata sa pukot.
9 A trap grabs them by the heel; a snare tightens around them.
Usa ka bitik magasakmit kaniya sa iyang tikod, Ug usa ka laang magagapus kaniya.
10 A noose is hidden on the ground for them; a rope is stretched across the path to trip them.
Anaay usa ka balatik nga gitago diha sa yuta alang kaniya, Ug usa ka balag-ong giandam kaniya sa iyang agianan.
11 Terrors scare the wicked, coming at them from every side, chasing them, biting at their heels.
May kahadlok makapalisang kaniya sa luyo ug luyo, Ug magagukod kaniya sa iyang mga tikod.
12 Hunger robs them of strength; disaster waits for them when they fall.
Ang iyang kusog mahuyang sa kagutom, Ang kadaut ginaandam sa iyang luyo.
13 Disease devours their skin; deadly disease consumes their limbs.
Ang mga bahin sa iyang lawas pagatunlon, Oo, ang iyang mga bahin igatulon sa anak nga panganay sa kamatayon.
14 They are torn from the homes they trusted in and taken to the king of terrors.
Pagalangkaton siya gikan sa balong-balong diin atua ang iyang pagsalig: Ug siya pagadad-on ngadto sa hari sa mga kahadlok.
15 People they don't know will live in their homes; sulfur will be scattered where they used to live.
Ang butang nga dili iya mahamutang sa iyang balong-balong; Sa iyang pinuy-anan igasabulak ang azufre.
16 They wither away, roots below and branches above;
Ang iyang mga gamut sa ilalum magamala, Ug sa ibabaw ang iyang mga sanga mangalaya.
17 the memory of them fades from the earth; nobody remembers their names any more.
Ang iyang handumanan mapala sa ibabaw sa yuta, Ug sa dalan ang iyang ngalan dili mahamutang.
18 They are thrown out of light into darkness, driven from the world.
Siya papahawaon gikan sa kahayag ngadto sa kangitngitan, Ug siya igasalikway gikan sa kalibutan.
19 They have no children or descendants among their people, and no survivors where they used to live.
Dili siya makabaton ug mga anak, ni mga anak sa iyang mga anak sa taliwala sa iyang katawohan, Ni makabaton usab siya ug kabilin sa iyang ginapuy-an.
20 People of the west are appalled at what happens to them. People of the east are shocked.
Kadtong tanan nga magasunod kaniya manghitingala sa iyang adlaw, Ingon nga kadtong tanan nga nanghiuna nangalisang.
21 This is what happens to the homes of the wicked, to the places of those who reject God.”
Sa pagkamatuod mao kana ang mga pinuy-anan sa mga dili matarung, Ug kini mao ang himutangan niadtong dili moila sa Dios.
