Job 14
1 Life is short and full of trouble,
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. |
2 like a flower that blooms and withers, like a passing shadow that soon disappears.
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. |
3 Do you even notice me, God, and why do you have to drag me to court?
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ |
4 Who can bring something clean of what is unclean? No one.
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ |
5 You have determined how long we shall live—the number of months, a time limit on our lives.
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. |
6 So leave us alone and give us some peace—so like a laborer we could enjoy a few hours of rest at the end of the day.
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. |
7 Even a tree that's cut down has the hope of sprouting again, of sending up shoots and continuing to live.
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. |
8 Even though its roots grow old in the earth, and its stump dies in the ground,
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. |
9 just a trickle of water will make it bud and grow branches like a young plant.
10 But human beings die, their strength dwindles away; they perish, and where are they then?
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. |
11 Like water evaporating from a lake and a river that dries up and disappears,
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. |
12 so human beings lie down and don't get up again. Until the heavens cease to exist they will not awake from their sleep.
13 I wish you would hide me in Sheol; conceal me there until your anger is gone. Set a definite time for me there, and remember me! (Sheol h7585)
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) |
14 Will the dead live again? Then I would have hope through all my time of trouble until my release comes.
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. |
15 You would call and I would answer you; you would long for me, the being that you made.
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. |
16 Then you would look after me and wouldn't be watching me to see if I sinned.
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. |
17 My sins would be sealed up in a bag and you would cover my guilt.
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. |
18 But just as the mountains crumble and fall, and the rocks tumble down;
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. |
19 as water wears away the stones, as floods wash away the soil, so you destroy the hope people have.
20 You continually overpower them and they pass away; you distort their faces in death and send them away.
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. |
21 Their children may become important or fall from their positions, but they don't know or see any of this.
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. |
22 As people die they only know their own pain and are sad for themselves.”
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. |
