Job 14
1 Life is short and full of trouble,
De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
2 like a flower that blooms and withers, like a passing shadow that soon disappears.
Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
3 Do you even notice me, God, and why do you have to drag me to court?
En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
4 Who can bring something clean of what is unclean? No one.
Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
5 You have determined how long we shall live—the number of months, a time limit on our lives.
Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
6 So leave us alone and give us some peace—so like a laborer we could enjoy a few hours of rest at the end of the day.
Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
7 Even a tree that's cut down has the hope of sprouting again, of sending up shoots and continuing to live.
Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
8 Even though its roots grow old in the earth, and its stump dies in the ground,
Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
9 just a trickle of water will make it bud and grow branches like a young plant.
Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
10 But human beings die, their strength dwindles away; they perish, and where are they then?
Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
11 Like water evaporating from a lake and a river that dries up and disappears,
Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
12 so human beings lie down and don't get up again. Until the heavens cease to exist they will not awake from their sleep.
Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
13 I wish you would hide me in Sheol; conceal me there until your anger is gone. Set a definite time for me there, and remember me! (Sheol h7585)
Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
14 Will the dead live again? Then I would have hope through all my time of trouble until my release comes.
Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
15 You would call and I would answer you; you would long for me, the being that you made.
Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
16 Then you would look after me and wouldn't be watching me to see if I sinned.
Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
17 My sins would be sealed up in a bag and you would cover my guilt.
Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
18 But just as the mountains crumble and fall, and the rocks tumble down;
Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
19 as water wears away the stones, as floods wash away the soil, so you destroy the hope people have.
Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
20 You continually overpower them and they pass away; you distort their faces in death and send them away.
Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
21 Their children may become important or fall from their positions, but they don't know or see any of this.
Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
22 As people die they only know their own pain and are sad for themselves.”
Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
