Job 10
1 I hate my life! Let me speak freely about my complaints—I can't keep my bitterness to myself.
| از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم. |
2 I will tell God, “Don't just condemn me—tell me what you have against me.
| ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟ |
3 Do you enjoy accusing me? Why do you reject me, someone you made with your own hands, and yet smile on the scheming of the wicked?
| آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟ |
4 Do you have human eyes? Do you see like human beings do?
| آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟ |
5 Is your life as short as mortal beings? Are your years as brief as those of humanity,
| آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است |
6 that you have to examine my wrongs and investigate my sins?
| که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟ |
7 Even though you know I'm not guilty, no one can save me from you.
| هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟ |
8 You made me and shaped me with your own hands, and yet you destroy me.
| دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند. |
9 Remember that you shaped me like a piece of clay—are you now going to turn me back into dust?
| به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟ |
10 You poured me out like milk, you curdled me like cheese.
| به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم. |
11 You clothed me with skin and flesh; you wove my body together with bones and muscles.
| پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی. |
12 You granted me life and showed me your kindness; you have taken great care of me.
| تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است. |
13 But you kept these things hidden in your heart. I know your purpose was
| با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که |
14 to watch me, and if I sinned, then you would not forgive my wrongs.
| مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی. |
15 If I'm guilty I'm in trouble, if I'm innocent I can't hold my head high because I'm totally disgraced as I look at my sufferings.
| وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم! |
16 If I do hold my head high you hunt me down like a lion, showing how powerful you are in hurting me.
| حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری. |
17 You repeat your arguments against me, you pour out more and more of your anger against me, you send fresh armies against me.
| پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی. |
18 So why did you allow me to be born? I wish that I had died, and nobody had ever seen me!
| چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم. |
19 It would have been better if I had never existed, taken straight from the womb to the grave.
| انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم. |
20 I only have a few days left, so why don't you leave me alone so I can have a little peace
| آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم. |
21 before I go to where I shall never return from, the land of darkness and the shadow of death—
| به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است |
22 the land of total darkness where death's shadow lies, a place of chaos where light itself is darkness.”
| به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است. |
