Acts 15
1 Then some men came down from Judea and started teaching the brothers, “Unless you are circumcised according to the custom of Moses, you cannot be saved.”
Андай Иудея андэ Антиохия авиле мануша, савэ сытярэнас лэ пхралэн: — Сар тумэ на авэна обшындэ пав запхэнимос Моисеёско, тумэ на фэрисарэнапэ.
2 Well this provoked serious dissension and argument between Paul and Barnabas and them, so Paul and Barnabas were appointed, along with certain others of them, to go up to Jerusalem to the apostles and elders about this question.
Черэз када онэ бут молоря ханаспэ лэ Павлоса и Варнаваса. Тунчи пхрала прилинэ, со лэ Павлости, Варнавасти тай аврэнди трэбуй тэ жан андо Иерусалимо, кай тэ дэн дума пала када лэ апостолонэнца и пхурэдэрэнца.
3 So being sent on their way by the congregation, they passed through Phoenicia and Samaria, describing the conversion of the Gentiles; and they caused great joy to all the brothers.
Кола, кас бишалдя кхандири, прожанас Финикия тай Самария и роспхэнэнас котэ, сар патяйле авэр народоря. Кадай дума анэлас бари лош всаворэнди пхралэнди.
4 Upon arriving in Jerusalem, they were received by the congregation and the apostles and the elders, and they reported all that God had done with them.
Кала онэ авиле андо Иерусалимо, лэн прилинэ кхандири, апостолоря и пхурэдэра. Онэ роспхэндэ, со о Дэл тердя черэз лэндэ.
5 But some of the sect of the Pharisees who believed rose up, saying, “It is necessary to circumcise them, and to command them to keep the Law of Moses.”
Нэ патикунэ андай фарисеёско стидимос пхэнэнас, со найиудеён трэбуй тэ обшынэн и тэ припхэнэн лэнди, кай онэ тэ жувэн пав Законо Моисеёско.
6 So the apostles and the elders came together to consider this matter.
Апостолоря тай пхурэдэра стидэпэ, соб тэ роздикхэн кадва рындо.
7 When there had been plenty of discussion, Peter got up and said to them: “Men, brothers, you know that a good while ago God made a choice among you, that by my mouth the Gentiles should hear the message of the Gospel and believe.
Онэ бут вряма дэнас дума пала када, ай тунчи Пэтро вщиля и пхэндя: — Пхралалэ, сар тумэ жанэн, прожыля бут вряма колэ десэстар, кала о Дэл вытидя ман тэ роспхэнав Радосаво Лав найиудеёнди, соб и онэ тэ патян.
8 And the heart-knowing God acknowledged them by giving them the Holy Spirit, just as He did to us;
О Дэл жанэл водя манушэндирэ, и Вов дя допхэнимос колэсти, со прилэл найиудеён, кала дя лэнди даро Свэнтонэ Духос кадя ж, сар и амэнди.
9 and He made no distinction between us and them, purifying their hearts by faith.
Вов жужардя лэндирэ водя черэз патявимос, ай икхатар англав Лэстэ амэ кацавэ ж, сар и онэ.
10 Now therefore, why do you test God by putting a yoke on the neck of the disciples that neither our fathers nor we have been able to bear?
Тунчи пэр со тумэ холярэн лэ Дэвлэс колэса, со тховэн пэ сытярнэндирэ кора гамо, саво на сас зор тэ андярэн най амарэ дадэнди, най амэнди?
11 Rather, we believe that we are saved through the grace of the Lord Jesus, in the same manner as they.”
Нэ амэ патяс, со амэн фэрисарэл мищимос лэ Раеско Исусоско кадя ж, сар и лэн.
12 Then the whole assembly kept silent and listened to Barnabas and Paul reporting what signs and wonders God had done among the ethnic nations through them.
Тунчи всаворэ ашыле мулком тай ашундэ, со роспхэнэнас Варнава и Павло палай шпэры и диворя, савэ о Дэл тердя черэз лэндэ машкар найиудеёря.
13 Now when they finished, James reacted saying: “Men, brothers, listen to me.
Кала онэ пэрэашыле тэ дэн дума, Иаково пхэндя: — Пхралалэ, выашунэнтэ ман.
14 Simeon has described how God first intervened to extract from the Gentiles a people for His name.
Симоно роспхэндя амэнди пала кода, сар о Дэл англуно моло камля тэ стидэл важ Пэско алав народо андай найиудеёндирэн.
15 And with this the words of the prophets agree, just as it is written:
Када подритярэн пророкондирэ лава, савэ пхэнэн:
16 ‘After these things I will return, and I will rebuild David's tent, the fallen one; yes, I will rebuild its ruins and restore it;
«Тунчи Мэ рисавава тай инке екх моло тховава катуна Давидостири, сави пэля. Мэ терава упалэ кода, со роспхагло, и ваздава ла,
17 so that the remnant of mankind may seek the Lord, even all the Gentiles—the ones, that is, upon whom my name has been called—says the Lord who does all these things.’
кай авэр мануша тай всаворэ народоря, савэ сас акхардэ Мэрнэ алавэса, ашыле тэ родэн лэ Раес. Кадя пхэнэл Рай, Саво терэл када.
Када жангло дэлмутня вряматар». (aiōn g165)
19 Therefore I judge that we should not create difficulty for those who are turning to God from among the ethnic nations,
Колэсти мэ бинав, со амэнди на трэбуй тэ тховас нисаво пхаримос важ найиудеёря, савэ обрисавэн кав Дэл.
20 but that we write to them to abstain from things polluted by idols, from fornication, from what is strangled, and from blood.
Нэ тэ пистросарас лэнди лил, кай тэ на магрисавэн идолонэнца, тэ ритярэнпэ майдур лубимастар, тэ на хан мас скотостар, саво сас тасадо, и тэ на пэн о рат.
21 For from ancient generations Moses has in every city those who preach him, being read in the synagogues every Sabbath.”
Колэсти со Законо Моисеёско дэлмутня вряматар бинэлпэ кажно субота андэ синагоги андо кажно форо.
22 Then it pleased the apostles and the elders, with the whole congregation, to send chosen men from among them to Antioch with Paul and Barnabas: Judas (the one called Barsabas) and Silas, leading men among the brothers.
Тунчи апостолоря и пхурэдэра екхэтанэ всаворя кхандиряса линэ тэ вытидэн машкар пэстэ коискачи манушэн и тэ бишалэн лэн лэ Павлоса и Варнаваса андэ Антиохия. Онэ вытидэ Иудас, савэс инке акхарэнас Вар-Сава, и Силас. Кала мурша сас пхурэдэра машкар пхрала.
23 They wrote by their hand the following: “The apostles and the elders and the brothers, to the Gentile brothers in Antioch, Syria and Cilicia: Greetings.
Онэ пистросардэ кацаво лил: «Пхрала апостолоря тай пхурэдэра — пхралэнди андай найиудеёря, савэ жувэн андэ Антиохия, Сирия тай Киликия. Тэ авэн бахталэ!
24 Since we have heard that some who went out from among us have disturbed you with words, unsettling your souls, saying that you must be circumcised and keep the Law—to whom we gave no such authorization—
Амэ ашундэ, со коисавэ мануша, савэ авиле амэндар, пхэндэ тумэнди кацавэ лава, андай савэ тумэнди ашыля наймишто по води. Нэ амэ на бишаласас лэн.
25 it seemed good to us, having come to one accord, to choose men to send to you with our beloved Barnabas and Paul,
Колэсти амэ всаворэ екхэтанэ закамле тэ вытидас машкар амэндэ скачи манушэн тай тэ бишалас лэн тумэндэ екхэтанэ амарэ пативалэ пхралэнца Павлоса и Варнаваса,
26 men who have risked their lives for the sake of the name of our Lord Jesus Christ.
савэ отдэн пэско жувимос пала алав амарэ Раеско Исусоско Христоско.
27 So we have sent Judas and Silas, who will also confirm these things by word of mouth.
Амэ бишалас тумэндэ кадя ж лэ Иудас и Силас, соб онэ алавэнца тэ допхэнэн кода, со амэ пистросардэ.
28 It seemed good to the Holy Spirit, and to us, to place no greater burden upon you than these necessary things:
Свэнто Духо и амэ на камас тэ тховас пэр тумэндэ нисаво пхаримос, сар качи акэ со:
29 to abstain from things offered to idols, from ‘blood’, from anything strangled and from fornication; it will be in your own best interest to keep away from these things. Farewell.”
тэ на хан хамос, саво анэнаспэ андэ жэртва идолонэнди, и мас скотостар, саво сас тасадо, тэ на пэн о рат и на терэн лубимос. Сар авэна кадя тэ терэн, тумэнди мишто авэла. Тэ авэн састэ!»
30 So when they were sent off they came to Antioch, and gathering the crowd they delivered the letter.
Бишалдэ пхрала жыле тай авиле андэ Антиохия, стидэ котэ и кхандири тай пэрэдинэ о лил
31 When they had read it, they rejoiced over the encouragement.
Кала мануша пробиндэ о лил, лошавэнас лавэнди, савэ подритярдэ лэн.
32 Both Judas and Silas, also being prophets themselves, encouraged and strengthened the brothers with many words.
О Иуда тай Сила, савэ сас пророкоря, пэстирэ лавэнца подритярдэ и састярдэ о патявимос лэ пхралэнго.
33 After some time, they were released with peace from the brothers to the apostles.
Онэ сас котэ сави-то вряма, и пхрала отмукле лэн мироса палпалэ кав апостолоря.
35 But Paul and Barnabas remained in Antioch, teaching and preaching the Word of the Lord, with many others also.
Павло лэ Варнаваса ашылепэ андо Антиохия, кай онэ бутэ аврэнца пхралэнца сытярэнас и роспхэнэнас лав Раеско.
36 Some time later Paul said to Barnabas, “Let us return now and visit our brothers in each city where we proclaimed the word of the Lord, to see how they are doing.”
Прожыля сави-то вряма и Павло пхэндя лэ Варнавасти: — Авэн жаса кай и пхрала пай всаворэ фороря, кай амэ роспхэнасас лав Раеско, и дикхаса, сар лэндэ жан рындоря.
37 Now Barnabas resolved to take John (the one called Mark) along as well.
Варнава камэлас тэ лэл пэса Иоанос, савэс акхарэнас Марко,
38 But Paul insisted on not taking someone who had deserted them in Pamphilia and not gone with them to the work.
нэ Павло на закамля тэ лэл пэса колэс, ко ашадя лэн андэ Памфилия тай на терэлас лэнца бути.
39 Well the contention became so sharp that they separated from each other. Barnabas took Mark and sailed to Cyprus;
Павло и Варнава похалепэ машкар пэстэ и кажно жыля андэ пэстири риг. Варнава ля лэ Маркос и плывисардя андо Кипро.
40 while Paul chose Silas and set out, having been commended by the brothers to the grace of God.
Ай Павло вытидя пэсти Силас. Пхрала отдинэ лэс по мищимос Раеско, и вов жыля андо дром.
41 He went through Syria and Cilicia, strengthening the congregations.
Вов прожалас черэз Сирия тай Киликия и подритярэлас лавэса и кхандиря.
