Psalms 142

1 Of understanding for David. A prayer when he was in the cave. I cried to the Lord with my voice: with my voice I made supplication to the Lord.

Davut'un Maskili - Mağaradayken ettiği dua Yüksek sesle yakarıyorum RAB'be, Yüksek sesle RAB'be yalvarıyorum.

2 In his sight I pour out my prayer, and before him I declare my trouble:

Önüne döküyorum yakınmalarımı, Önünde anlatıyorum sıkıntılarımı.

3 When my spirit failed me, then thou newest my paths.

Bunalıma düştüğümde, Gideceğim yolu sen bilirsin. Tuzak kurdular yürüdüğüm yola.

4 I looked on my right hand, and beheld, and there was no one that would know me. Flight hath failed me: and there is no one that hath regard to my soul.

Sağıma bak da gör, Kimse saymıyor beni, Sığınacak yerim kalmadı, Kimse aramıyor beni.

5 I cried to thee, O Lord: I said: Thou art my hope, my portion in the land of the living.

Sana haykırıyorum, ya RAB: “Sığınağım, Yaşadığımız bu dünyada nasibim sensin” diyorum.

6 Attend to my supplication: for I am brought very low. Deliver me from my persecutors; for they are stronger than I.

Haykırışıma kulak ver, Çünkü çok çaresizim; Kurtar beni ardıma düşenlerden, Çünkü benden güçlüler.

7 Bring my soul out of prison, that I may praise thy name: the just wait for me, until thou reward me.

Çıkar beni zindandan, Adına şükredeyim. O zaman doğrular çevremi saracak, Bana iyilik ettiğin için.