Psalms 137

1 Upon the rivers of Babylon, there we sat and wept: when we remembered Sion:

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 On the willows in the midst thereof we hung up our instruments.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 For there they that led us into captivity required of us the words of songs. And they that carried us away, said: Sing ye to us a hymn of the songs of Sion.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 How shall we sing the song of the Lord in a strange land?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 If I forget thee, O Jerusalem, let my right hand be forgotten.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Let my tongue cleave to my jaws, if I do not remember thee: If I make not Jerusalem the beginning of my joy.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Remember, O Lord, the children of Edom, in the day of Jerusalem: Who say: Rase it, rase it, even to the foundation thereof.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 O daughter of Babylon, miserable: blessed shall he be who shall repay thee thy payment which thou hast paid us.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Blessed be he that shall take and dash thy little ones against the rock.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!