Psalms 11

1 Unto the end. A psalm for David. In the Lord I put my trust: how then do you say to my soul: Get thee away from hence to the mountain like a sparrow?

Hvernig getið þið sagt: „Flýðu til fjallanna og leitaðu skjóls!?“Vitið þið ekki að ég treysti því að Drottinn muni hjálpa mér.

2 For, lo, the wicked have bent their bow; they have prepared their arrows in the quiver; to shoot in the dark the upright of heart.

Óguðlegir leggja ör á streng, spenna boga sína og miða úr launsátri á lýð Guðs.

3 For they have destroyed the things which thou hast made: but what has the just man done?

Menn segja: „Lögin hafa verið afnumin! Hinir réttlátu verða að forða sér.“

4 The Lord is in his holy temple, the Lord’s throne is in heaven. His eyes look on the poor man: his eyelids examine the sons of men.

En, Drottinn er enn í sínu heilaga musteri. Hann ríkir enn frá himnum. Hann fylgist grannt með öllu sem gerist á jörðu.

5 The Lord trieth the just and the wicked: but he that loveth iniquity hateth his own soul.

Hann prófar bæði trúaða og vantrúaða. Hann fyrirlítur þá sem elska ofbeldi.

6 He shall rain snares upon sinners: fire and brimstone and storms of winds shall be the portion of their cup.

Hann mun senda eld og brennistein yfir illgjörðamennina og svíða þá með glóheitum vindi.

7 For the Lord is just, and hath loved justice: his countenance hath beheld righteousness.

Því að Guð er réttlátur og hefur mætur á góðum verkum. Hinir hjartahreinu munu sjá auglit hans.