Psalms 104

1 For David himself. Bless the Lord, O my soul: O Lord my God, thou art exceedingly great. Thou hast put on praise and beauty:

ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

2 And art clothed with light as with a garment. Who stretchest out the heaven like a pavilion:

تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

3 Who coverest the higher rooms thereof with water. Who makest the clouds thy chariot: who walkest upon the wings of the winds.

و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

4 Who makest thy angels spirits: and thy ministers a burning fire.

بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

5 Who hast founded the earth upon its own bases: it shall not be moved for ever and ever.

ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

6 The deep like a garment is its clothing: above the mountains shall the waters stand.

دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

7 At thy rebuke they shall flee: at the voice of thy thunder they shall fear.

اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

8 The mountains ascend, and the plains descend into the place which thou hast founded for them.

به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

9 Thou hast set a bound which they shall not pass over; neither shall they return to cover the earth.

برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

10 Thou sendest forth springs in the vales: between the midst of the hills the waters shall pass.

در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

11 All the beasts of the field shall drink: the wild asses shall expect in their thirst.

تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

12 Over them the birds of the air shall dwell: from the midst of the rocks they shall give forth their voices.

پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

13 Thou waterest the hills from thy upper rooms: the earth shall be filled with the fruit of thy works:

از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

14 Bringing forth grass for cattle, and herb for the service of men. That thou mayst bring bread out of the earth:

تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

15 And that wine may cheer the heart of man. That he may make the face cheerful with oil: and that bread may strengthen man’s heart.

تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

16 The trees of the field shall be filled, and the cedars of Libanus which he hath planted:

درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

17 There the sparrows shall make their nests. The highest of them is the house of the heron.

مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

18 The high hills are a refuge for the harts, the rock for the irchins.

کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

19 He hath made the moon for seasons: the sun knoweth his going down.

ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

20 Thou hast appointed darkness, and it is night: in it shall all the beasts of the woods go about:

به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

21 The young lions roaring after their prey, and seeking their meat from God.

شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

22 The sun ariseth, and they are gathered together: and they shall lie down in their dens.

هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

23 Man shall go forth to his work, and to his labour until the evening.

آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

24 How great are thy works, O Lord? thou hast made all things in wisdom: the earth is filled with thy riches.

خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

25 So is this great sea, which stretcheth wide its arms: there are creeping things without number: Creatures little and great.

در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

26 There the ships shall go. This sea dragon which thou hast formed to play therein.

کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

27 All expect of thee that thou give them food in season.

تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

28 What thou givest to them they shall gather up: when thou openest thy hand, they shall all be filled with good.

تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

29 But if thou turnest away thy face, they shall be troubled: thou shalt take away their breath, and they shall fail, and shall return to their dust.

هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

30 Thou shalt send forth thy spirit, and they shall be created: and thou shalt renew the face of the earth.

اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

31 May the glory of the Lord endure for ever: the Lord shall rejoice in his works.

شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

32 He looketh upon the earth, and maketh it tremble: he toucheth the mountains, and they smoke.

خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

33 I will sing to the Lord as long as I live: I will sing praise to my God while I have my being.

تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

34 Let my speech be acceptable to him: but I will take delight in the Lord.

باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

35 Let sinners be consumed out of the earth, and the unjust, so that they be no more: O my soul, bless thou the Lord.

باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!