Lamentations 5
1 Remember, O Lord, what is come upon us: consider and behold our reproach.
Бешимизға чүшкәнләрни есиңгә кәлтүргәйсән, и Пәрвәрдигар; Қара, бизниң рәсвачилиқта қалғинимизни нәзириңгә алғайсән!
2 Our inheritance is turned to aliens: our houses to strangers.
Мирасимиз ятларға, Өйлиримиз яқа жутлуқларға тапшурулди.
3 We are become orphans without a father: our mothers are as widows.
Биз житим-йесирләр, атисизлар болуп қалдуқ; Анилиримизму тул қалди.
4 We have drunk our water for money: we have bought our wood.
Ичидиған суни сетивелишимиз керәк; Отунни пәқәт пулға алғили болиду.
5 We were dragged by the necks, we were weary and no rest was given us.
Бизни қоғлиғучилар тап бастуруп келиватиду; Һалсирап, һеч арам тапалмаймиз.
6 We have given our hand to Egypt, and to the Assyrians, that we might be satisfied with bread.
Җан сақлиғидәк бир чишләм нанни дәп, Мисир һәм Асурийәгә қол берип бойсунғанмиз.
7 Our fathers have sinned, and are not: and we have borne their iniquities.
Ата-бовилиримиз гуна садир қилип дуниядин кәтти; Биз болсақ, уларниң қәбиһлигиниң җазасини көтиришкә қалдуқ.
8 Servants have ruled over us: there was none to redeem us out of their hand.
Үстимиздин һөкүм сүргүчиләр қуллардур; Бизни уларниң қолидин азат қилғучи йоқтур.
9 We fetched our bread at the peril of our lives, because of the sword in the desert.
Далада қилич түпәйлидин, Ненимизни тепишқа җенимизни тәвәккул қилмақтимиз.
10 Our skin was burnt as an oven, by reason of the violence of the famine.
Теримиз тонурдәк қизиқ, Ачлиқ түпәйлидин қизитма бизни басмақта.
11 They oppressed the women in Sion, and the virgins in the cities of Juda.
Зионда аяллар, Йәһуда шәһәрлиридә пак қизлар аяқ асти қилинди.
12 The princes were hanged up by their hand: they did not respect the persons of the ancient.
Әмирләр қолидин дарға есип қоюлди; Ақсақалларниң һөрмити һеч қилинмиди.
13 They abused the young men indecently: and the children fell under the wood.
Яш жигитләр ярғунчақта җапа тартмақта, Оғул балилиримиз отун жүкләрни йүдүп дәлдәңшип маңмақта.
14 The ancients have ceased from the gates: the young men from the choir of the singers.
Ақсақаллар шәһәр дәрвазисида олтармас болди; Жигитләр нәғмә-навадин қалди.
15 The joy of our heart is ceased, our dancing is turned into mourning.
Шат-хурамлиқ көңлимиздин кәтти, Уссул ойнишимиз матәмгә айланди.
16 The crown is fallen from our head woe to us, because we have sinned.
Бешимиздин таҗ жиқилди; Һалимизға вай! Чүнки биз гуна садир қилдуқ!
17 Therefore is our heart sorrowful, therefore are our eyes become dim,
Буниң түпәйлидин жүрәклиримиз муҗулди; Булар түпәйлидин көзлиримиз қараңғулашти —
18 For mount Sion, because it is destroyed, foxes have walked upon it.
— Зион теғиға қарап көзлиримиз қараңғулашти, Чүнки у чөлдәрәп кәтти, Чилбөрә униңда пайлап жүрмәктә.
19 But thou, O Lord, shalt remain for ever, thy throne from generation to generation.
Сән, и Пәрвәрдигар, мәңгүгә һөкүм сүрисән; Тәхтиң дәвирдин-дәвиргә давамлишиду.
20 Why wilt thou forget us for ever? why wilt thou forsake us for a long time?
Сән немишкә бизни дайим унтуйсән? Немишкә шунчә узунғичә биздин ваз кечисән?
21 Convert us, O Lord, to thee, and we shall be converted: renew our days, as from the beginning.
Бизни йениңға қайтурғайсән, и Пәрвәрдигар! Шундақ болғанда биз қайталаймиз! Күнлиримизни қедимкидәк әслигә кәлтүргәйсән,
22 But thou hast utterly rejected us, thou art exceedingly angry against us.
— Әгәр сән бизни мутләқ чәткә қақмиған болсаң, Әгәр биздин чәксиз ғәзәпләнмигән болсаң!
