Job 4
1 Then Eliphaz the Themanite answered, and said:
Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
2 If we begin to speak to thee, perhaps thou wilt take it ill, but who can withhold the words he hath conceived?
“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
3 Behold thou hast taught many, and thou hast strengthened the weary hands:
Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
4 Thy words have confirmed them that were staggering, and thou hast strengthened the trembling knees:
Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
5 But now the scourge is come upon thee, and thou faintest: it hath touched thee, and thou art troubled.
Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
6 Where is thy fear, thy fortitude, thy patience, and the perfection of thy ways?
Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
7 Remember, I pray thee, who ever perished being innocent? or when were the just destroyed?
“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
8 On the contrary I have seen those who work iniquity, and sow sorrows, and reap them,
Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
9 Perishing by the blast of God, and consumed by the spirit of his wrath.
Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
10 The roaring of the lion, and the voice of the lioness, and the teeth of the whelps of lions are broken:
Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
11 The tiger hath perished for want of prey, and the young lions are scattered abroad.
Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
12 Now there was a word spoken to me in private, and my ears by stealth as it were received the veins of its whisper.
“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
13 In the horror of a vision by night, when deep sleep is wont to hold men,
Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
14 Fear seized upon me, and trembling, and all my bones were affrighted:
Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
15 And when a spirit passed before me, the hair of my flesh stood up.
Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
16 There stood one whose countenance I knew not, an image before my eyes, and I heard the voice as it were of a gentle wind:
Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
17 Shall man be justified in comparison of God, or shall a man be more pure than his maker?
‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
18 Behold they that serve him are not steadfast, and in his angels he found wickedness:
Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
19 How much more shall they that dwell in houses of clay, who have an earthly foundation, be consumed as with the moth?
Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
20 From morning till evening they shall be cut down: and because no one understandeth, they shall perish for ever.
Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
21 And they that shall be left, shall be taken away from them: they shall die, and not in wisdom.
İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
