Job 30
1 But now the younger in time scorn me, whose fathers I would not have set with the dogs of my flock:
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 The strength of whose hands was to me as nothing, and they were thought unworthy of life itself.
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 Barren with want and hunger, who gnawed in the wilderness, disfigured with calamity and misery.
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 And they ate grass, and barks of trees, and the root of junipers was their food.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 Who snatched up these things out of the valleys, and when they had found any of them, they ran to them with a cry.
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 They dwelt in the desert places of torrents, and in caves of earth, or upon the gravel.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 They pleased themselves among these kind of things, and counted it delightful to be under the briers.
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 The children of foolish and base men, and not appearing at all upon the earth.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 Now I am turned into their song, and am become their byword.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They abhor me, and flee far from me, and are not afraid to spit in my face.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 For he hath opened his quiver, and hath afflicted me, and hath put a bridle into my mouth.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 At the right hand of my rising, my calamities forthwith arose: they have overthrown my feet, and have overwhelmed me with their paths as with waves.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They have destroyed my ways, they have lain in wait against me, and they have prevailed, and there was none to help.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 They have rushed in upon me, as when a wall is broken, and a gate opened, and have rolled themselves down to my miseries.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 I am brought to nothing: as a wind thou hast taken away my desire: and my prosperity hath passed away like a cloud.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now my soul fadeth within myself, and the days of affliction possess me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 In the night my bone is pierced with sorrows: and they that feed upon me, do not sleep.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 With the multitude of them my garment is consumed, and they have girded me about, as with the collar of my coat.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 I am compared to dirt, and am likened to embers and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry to thee, and thou hearest me not: I stand up, and thou dost not regard me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 Thou art changed to be cruel toward me, and in the hardness of thy hand thou art against me.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 Thou hast lifted me up, and set me as it were upon the wind, and thou hast mightily dashed me.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 I know that thou wilt deliver me to death, where a house is appointed for every one that liveth.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 But yet thou stretchest not forth thy hand to their consumption: and if they shall fall down thou wilt save.
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 I wept heretofore for him that was afflicted, and my soul had compassion on the poor.
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 I expected good things, and evils are come upon me: I waited for light, and darkness broke out.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 My inner parts have boiled without any rest, the days of affliction have prevented me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I went mourning without indignation; I rose up, and cried in the crowd.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I was the brother of dragons, and companion of ostriches.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin is become black upon me, and my bones are dried up with heat.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 My harp is turned to mourning, and my organ into the voice of those that weep.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
