Job 17
1 My spirit shall be wasted, my days shall be shortened, and only the grave remaineth for me.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 I have not sinned, and my eye abideth in bitterness.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Deliver me O Lord, and set me beside thee, and let any man’s hand fight against me.
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 Thou hast set their heart far from understanding, therefore they shall not be exalted.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 He promiseth a prey to his companions, and the eyes of his children shall fail.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 He hath made me as it were a byword of the people, and I am an example before them.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 My eye is dim through indignation, and my limbs are brought as it were to nothing.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 The just shall be astonished at this, and the innocent shall be raised up against the hypocrite.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 And the just man shall hold on his way, and he that hath clean hands shall be stronger and stronger.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 Wherefore be you all converted, and come, and I shall not find among you any wise man.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 My days have passed away, my thoughts are dissipated, tormenting my heart.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 They have turned night into day, and after darkness I hope for light again.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 If I have said to rottenness: Thou art my father; to worms, my mother and my sister.
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 Where is now then my expectation, and who considereth my patience?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
