Job 16
1 Then Job answered, and said:
| آنگاه ایوب پاسخ داد: |
2 I have often heard such things as these: you are all troublesome comforters.
| من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید. |
3 Shall windy words have no end? or is it any trouble to thee to speak?
| آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟ |
4 I also could speak like you: and would God your soul were for my soul. I would comfort you also with words, and would wag my head over you.
| اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم. |
5 I would strengthen you with my mouth, and would move my lips, as sparing you.
| اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم. |
6 But what shall I do? If I speak, my pain will not rest: and if I hold my peace, it will not depart from me.
| هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد. |
7 But now my sorrow hath oppressed me, and all my limbs are brought to nothing.
| خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای. |
8 My wrinkles bear witness against me, and a false speaker riseth up against my face, contradicting me.
| ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند. |
9 He hath gathered together his fury against me, and threatening me he hath gnashed with his teeth upon me: my enemy hath beheld me with terrible eyes.
| خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد. |
10 They have opened their mouths upon me, and reproaching me they have struck me on the cheek, they are filled with my pains.
| مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند. |
11 God hath shut me up with the unjust man, and hath delivered me into the hands of the wicked.
| خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند. |
12 I that was formerly so wealthy, am all on a sudden broken to pieces: he hath taken me by my neck, he hath broken me, and hath set me up to be his mark.
| من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است. |
13 He hath compassed me round about with his lances, he hath wounded my loins, he hath not spared, and hath poured out my bowels on the earth.
| با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد. |
14 He hath torn me with wound upon wound, he hath rushed in upon me like a giant.
| او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند. |
15 I have sowed sackcloth upon my skin, and have covered my flesh with ashes.
| لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام. |
16 My face is swollen with weeping, and my eyelids are dim.
| از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است. |
17 These things have I suffered without the iniquity of my hand, when I offered pure prayers to God.
| ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست. |
18 O earth, cover not thou my blood, neither let my cry find a hiding place in thee.
| ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد. |
19 For behold my witness is in heaven, and he that knoweth my conscience is on high.
| من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند. |
20 My friends are full of words: my eye poureth out tears to God.
| دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم |
21 And O that a man might so be judged with God, as the son of man is judged with his companion!
| و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند. |
22 For behold short years pass away and I am walking in a path by which I shall not return.
| زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست. |
