Job 14
1 Man born of a woman, living for a short time, is filled with many miseries.
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 Who cometh forth like a flower, and is destroyed, and fleeth as a shadow, and never continueth in the same state.
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 And dost thou think it meet to open thy eyes upon such an one, and to bring him into judgment with thee?
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 Who can make him clean that is conceived of unclean seed? is it not thou who only art?
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 The days of man are short, and the number of his months is with thee: thou hast appointed his bounds which cannot be passed.
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 Depart a little from him, that he may rest, until his wished for day come, as that of the hireling.
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 A tree hath hope: if it be cut, it groweth green again, and the boughs thereof sprout.
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 If its root be old in the earth, and its stock be dead in the dust:
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 At the scent of water, it shall spring, and bring forth leaves, as when it was first planted.
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 But man when he shall be dead, and stripped and consumed, I pray you where is he?
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 As if the waters should depart out of the sea, and an emptied river should be dried up:
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 So man when he is fallen asleep shall not rise again; till the heavens be broken, he shall not awake, nor rise up out of his sleep.
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
13 Who will grant me this, that thou mayst protect me in hell, and hide me till thy wrath pass, and appoint me a. time when thou wilt remember me? (Sheol h7585)
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 Shall man that is dead, thinkest thou, live again? all the days in which I am now in warfare, I expect until my change come.
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 Thou shalt call me, and I will answer thee: to the work of thy hands thou shalt reach out thy right hand.
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 Thou indeed hast numbered my steps, but spare my sins.
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 Thou hast sealed up my offences as it were in a bag, but hast cured my iniquity.
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 A mountain falling cometh to nought, and a rock is removed out of its place.
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 Waters wear away the stones, and with inundation the ground by little and little is washed away: so in like manner thou shalt destroy man.
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 Thou hast strengthened him for a little while, that he may pass away for ever: thou shalt change his face, and shalt send him away.
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 Whether his children come to honour or dishonour, he shall not understand.
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 But yet his flesh, while he shall live, shall have pain, and his soul shall mourn over him.
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
