Job 10
1 My soul is weary of my life, I will let go my speech against myself, I will speak in the bitterness of my soul.
Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.
2 I will say to God: Do not condemn me: tell me why thou judgest me so.
Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.
3 Doth it seem good to thee that thou shouldst calumniate me, and oppress me, the work of thy own hands, and help the counsel of the wicked?
Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?
4 Hast thou eyes of flesh: or, shalt thou see as man seeth?
Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?
5 Are thy days as the days of man, and are thy years as the times of men:
Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,
6 That thou shouldst inquire after my iniquity, and search after my sin?
Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,
7 And shouldst know that I have done no wicked thing, whereas there is no man that can deliver out of thy hand.
Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?
8 Thy hands have made me, and fashioned me wholly round about, and dost thou thus cast me down headlong on a sudden?
Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!
9 Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay, and thou wilt bring me into dust again.
Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.
10 Hast thou not milked me as milk, and curdled me like cheese?
Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.
11 Thou hast clothed me with skin and flesh: thou hast put me together with bones and sinews:
Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.
12 Thou hast granted me life and mercy, and thy visitation hath preserved my spirit.
Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.
13 Although thou conceal these things in thy heart, yet I know that thou rememberest all things.
Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:
14 If I have sinned and thou hast spared me for an hour: why dost thou not suffer me to be clean from my iniquity?
Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.
15 And if I be wicked, woe unto me: and if just, I shall not lift up my head, being filled with affliction and misery.
Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.
16 And for pride thou wilt take me as a lioness, and returning thou tormentest me wonderfully.
Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.
17 Thou renewest thy witnesses against me, and multipliest thy wrath upon me, and pains war against me.
Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.
18 Why didst thou bring me forth out of the womb: O that I had been consumed that eye might not see me!
Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!
19 I should have been as if I had not been, carried from the womb to the grave.
Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.
20 Shall not the fewness of my days be ended shortly? suffer me, therefore, that I may lament my sorrow a little:
Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,
21 Before I go, and return no more, to a land that is dark and covered with the mist of death:
Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,
22 A land of misery and darkness, where the shadow of death, and no order, but everlasting horror dwelleth.
En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.
