2 Corinthians 2
1 But I determined this with myself, not to come to you again in sorrow.
อปรญฺจาหํ ปุน: โศกาย ยุษฺมตฺสนฺนิธึ น คมิษฺยามีติ มนสิ นิรไจษํฯ
2 For if I make you sorrowful, who is he then that can make me glad, but the same who is made sorrowful by me?
ยสฺมาทฺ อหํ ยทิ ยุษฺมานฺ โศกยุกฺตานฺ กโรมิ ตรฺหิ มยา ย: โศกยุกฺตีกฺฤตสฺตํ วินา เกนาปเรณาหํ หรฺษยิเษฺย?
3 And I wrote this same to you; that I may not, when I come, have sorrow upon sorrow, from them of whom I ought to rejoice: having confidence in you all, that my joy is the joy of you all.
มม โย หรฺษ: ส ยุษฺมากํ สรฺเวฺวษำ หรฺษ เอเวติ นิศฺจิตํ มยาโพธิ; อเตอว ไยรหํ หรฺษยิตวฺยไสฺต รฺมทุปสฺถิติสมเย ยนฺมม โศโก น ชาเยต ตทรฺถเมว ยุษฺมภฺยมฺ เอตาทฺฤศํ ปตฺรํ มยา ลิขิตํฯ
4 For out of much affliction and anguish of heart, I wrote to you with many tears: not that you should be made sorrowful: but that you might know the charity I have more abundantly towards you.
วสฺตุตสฺตุ พหุเกฺลศสฺย มน: ปีฑายาศฺจ สมเย'หํ พหฺวศฺรุปาเตน ปตฺรเมกํ ลิขิตวานฺ ยุษฺมากํ โศการฺถํ ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมาสุ มทียเปฺรมพาหุลฺยสฺย ชฺญาปนารฺถํฯ
5 And if any one have caused grief, he hath not grieved me; but in part, that I may not burden you all.
เยนาหํ โศกยุกฺตีกฺฤตเสฺตน เกวลมหํ โศกยุกฺตีกฺฤตสฺตนฺนหิ กินฺตฺวํศโต ยูยํ สรฺเวฺว'ปิ ยโต'หมตฺร กสฺมึศฺจิทฺ โทษมาโรปยิตุํ เนจฺฉามิฯ
6 To him who is such a one, this rebuke is sufficient, which is given by many:
พหูนำ ยตฺ ตรฺชฺชนํ เตน ชเนนาลมฺภิ ตตฺ ตทรฺถํ ปฺรจุรํฯ
7 So that on the contrary, you should rather forgive him and comfort him, lest perhaps such a one be swallowed up with overmuch sorrow.
อต: ส ทุ: ขสาคเร ยนฺน นิมชฺชติ ตทรฺถํ ยุษฺมาภิ: ส กฺษนฺตวฺย: สานฺตฺวยิตวฺยศฺจฯ
8 Wherefore, I beseech you, that you would confirm your charity towards him.
อิติ เหโต: ปฺรรฺถเย'หํ ยุษฺมาภิสฺตสฺมินฺ ทยา กฺริยตำฯ
9 For to this end also did I write, that I may know the experiment of you, whether you be obedient in all things.
ยูยํ สรฺวฺวกรฺมฺมณิ มมาเทศํ คฺฤหฺลีถ น เวติ ปรีกฺษิตุมฺ อหํ ยุษฺมานฺ ปฺรติ ลิขิตวานฺฯ
10 And to whom you have pardoned any thing, I also. For, what I have pardoned, if I have pardoned any thing, for your sakes have I done it in the person of Christ.
ยสฺย โย โทโษ ยุษฺมาภิ: กฺษมฺยเต ตสฺย ส โทโษ มยาปิ กฺษมฺยเต ยศฺจ โทโษ มยา กฺษมฺยเต ส ยุษฺมากํ กฺฤเต ขฺรีษฺฏสฺย สากฺษาตฺ กฺษมฺยเตฯ
11 That we be not overreached by Satan. For we are not ignorant of his devices.
ศยตาน: กลฺปนาสฺมาภิรชฺญาตา นหิ, อโต วยํ ยตฺ เตน น วญฺจฺยามเห ตทรฺถมฺ อสฺมาภิ: สาวธาไน รฺภวิตวฺยํฯ
12 And when I was come to Troas for the gospel of Christ, and a door was opened unto me in the Lord,
อปรญฺจ ขฺรีษฺฏสฺย สุสํวาทโฆษณารฺถํ มยิ โตฺรยานครมาคเต ปฺรโภ: กรฺมฺมเณ จ มทรฺถํ ทฺวาเร มุกฺเต
13 I had no rest in my spirit, because I found not Titus my brother; but bidding them farewell, I went into Macedonia.
สตฺยปิ สฺวภฺราตุสฺตีตสฺยาวิทฺยมานตฺวาตฺ มทียาตฺมน: กาปิ ศานฺติ รฺน พภูว, ตสฺมาทฺ อหํ ตานฺ วิสรฺชฺชนํ ยาจิตฺวา มากิทนิยาเทศํ คนฺตุํ ปฺรสฺถานมฺ อกรวํฯ
14 Now thanks be to God, who always maketh us to triumph in Christ Jesus, and manifesteth the odour of his knowledge by us in every place.
ย อีศฺวร: สรฺวฺวทา ขฺรีษฺเฏนาสฺมานฺ ชยิน: กโรติ สรฺวฺวตฺร จาสฺมาภิสฺตทียชฺญานสฺย คนฺธํ ปฺรกาศยติ ส ธนฺย: ฯ
15 For we are the good odour of Christ unto God, in them that are saved, and in them that perish.
ยสฺมาทฺ เย ตฺราณํ ลปฺสฺยนฺเต เย จ วินาศํ คมิษฺยนฺติ ตานฺ ปฺรติ วยมฺ อีศฺวเรณ ขฺรีษฺฏสฺย เสาคนฺธฺยํ ภวาม: ฯ
16 To the one indeed the odour of death unto death: but to the others the odour of life unto life. And for these things who is so sufficient?
วยมฺ เอเกษำ มฺฤตฺยเว มฺฤตฺยุคนฺธา อปเรษาญฺจ ชีวนาย ชีวนคนฺธา ภวาม: , กินฺเตฺวตาทฺฤศกรฺมฺมสาธเน ก: สมรฺโถ'สฺติ?
17 For we are not as many, adulterating the word of God; but with sincerity, but as from God, before God, in Christ we speak.
อเนฺย พหโว โลกา ยทฺวทฺ อีศฺวรสฺย วากฺยํ มฺฤษาศิกฺษยา มิศฺรยนฺติ วยํ ตทฺวตฺ ตนฺน มิศฺรยนฺต: สรลภาเวเนศฺวรสฺย สากฺษาทฺ อีศฺวรสฺยาเทศาตฺ ขฺรีษฺเฏน กถำ ภาษามเหฯ
