Psalms 55
1 To the chief Musician. On stringed instruments: an instruction. Of David. Give ear to my prayer, O God; and hide not thyself from my supplication.
Heyr bæn mína, ó Guð! Snú þér ekki frá þegar ég ákalla þig.
2 Attend unto me, and answer me: I wander about in my plaint, and I moan aloud,
Hlustaðu á ákall mitt. Ég andvarpa og græt í sorg minni.
3 Because of the voice of the enemy; because of the oppression of the wicked: for they cast iniquity upon me, and in anger they persecute me.
Óvinir mínir æpa á mig, hóta að drepa mig. Þeir umkringja mig og brugga mér banaráð, öskra á mig í hamslausri reiði.
4 My heart is writhing within me, and the terrors of death are fallen upon me.
Ég er lamaður af ótta, fullur örvæntingar.
5 Fear and trembling are come upon me, and horror hath overwhelmed me.
Hvílík skelfing!
6 And I said, Oh that I had wings like a dove! I would fly away, and be at rest;
Ó, að ég hefði vængi eins og fuglinn! Þá mundi ég fljúga burt og leita skjóls.
7 Behold, I would flee afar off, I would lodge in the wilderness; (Selah)
Ég mundi svífa langt og leita skjóls í eyðimörkinni,
8 I would hasten my escape from the stormy wind, from the tempest.
flýja á öruggan stað, laus úr allri hættu.
9 Swallow [them] up, Lord; divide their tongue: for I have seen violence and strife in the city.
Ó, Drottinn, ruglaðu þá í ríminu! Sérðu ekki kúgunina sem viðgengst?
10 Day and night they go about it upon the walls thereof; and iniquity and mischief are in the midst of it.
Þeir vakta borgina daga og nætur, ganga múrana og skima eftir óvinum. En neyðin er innandyra, því að ofbeldi og svik eru í borginni,
11 Perversities are in the midst thereof; and oppression and deceit depart not from its streets.
morð og gripdeildir.
12 For it is not an enemy that hath reproached me — then could I have borne it; neither is it he that hateth me that hath magnified [himself] against me — then would I have hidden myself from him;
Ekki var það óvinur minn sem ofsótti mig – það gæti ég þolað. Þá hefði ég falið mig um stund.
13 But it was thou, a man mine equal, mine intimate, my familiar friend. ...
En það varst þú, vinur minn og félagi.
14 We who held sweet intercourse together. To the house of God we walked amid the throng.
Við sem vorum alúðarvinir og gengum saman í Guðs hús.
15 Let death seize upon them, let them go down alive into Sheol. For wickedness is in their dwellings, in their midst. (Sheol h7585)
Dauðinn taki þá og dragi þá til heljar, því að illska er í húsum þeirra, synd í hjörtum þeirra. (Sheol h7585)
16 As for me, unto God will I call; and Jehovah will save me.
En ég hrópa til Guðs, og hann mun frelsa mig!
17 Evening, and morning, and at noon, will I pray and moan aloud; and he will hear my voice.
Kvölds og morgna og um miðjan dag sárbæni ég Guð. Ég veit að hann heyrir til mín og mun svara mér.
18 He hath redeemed my soul in peace from the battle against me: for there were many about me.
Þótt óvinir mínir séu margir, mun hann samt frelsa mig og gefa mér frið.
19 God will hear, and afflict them: he that is seated of old, (Selah) ...because there is no change in them, and they fear not God.
Sjálfur Guð – sem er frá eilífð – mun svara mér, en óvinir mínir, breytast ekki og óttast ekki Guð.
20 He hath put forth his hands against such as are at peace with him; he hath profaned his covenant.
En vinur minn, sveik mig og ofsótti – rauf heit sitt.
21 Smooth were the milky [words] of his mouth, but his heart was war; his words were softer than oil, yet are they drawn swords.
Orðin á tungu hans voru ljúf og blíð en hjartað fullt af hatri.
22 Cast thy burden upon Jehovah, and he will sustain thee: he will never suffer the righteous to be moved.
Varpaðu áhyggjum þínum á Drottin, hann ber umhyggju fyrir þér. Hann mun aldrei láta trúaðan mann verða valtan á fótum.
23 And thou, O God, wilt bring them down into the pit of destruction: bloody and deceitful men shall not live out half their days. But as for me, I will confide in thee.
Guð mun varpa óvinum mínum til heljar, til dánarheima. Morðingjar og svikarar munu ekki ná háum aldri. En ég treysti þér, að þú leyfir mér að lifa. (questioned)
