Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat down; yea, we wept when we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For there they that carried us away captive required of us a song; and they that made us wail [required] mirth, [saying, ] Sing us [one] of the songs of Zion.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How should we sing a song of Jehovah's upon a foreign soil?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget thee, Jerusalem, let my right hand forget [its skill];

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 If I do not remember thee, let my tongue cleave to my palate: if I prefer not Jerusalem above my chief joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, O Jehovah, against the sons of Edom, the day of Jerusalem; who said, Lay [it] bare, Lay [it] bare, down to its foundation!

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Daughter of Babylon, who art to be laid waste, happy he that rendereth unto thee that which thou hast meted out to us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Happy he that taketh and dasheth thy little ones against the rock.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!