Psalms 109
1 To the chief Musician. Of David. A Psalm. O God of my praise, be not silent:
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 For the mouth of the wicked [man] and the mouth of deceit are opened against me: they have spoken against me with a lying tongue,
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 And with words of hatred have they encompassed me; and they fight against me without a cause.
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 For my love they are mine adversaries; but I [give myself unto] prayer.
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 And they have rewarded me evil for good, and hatred for my love.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Set a wicked [man] over him, and let [the] adversary stand at his right hand;
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 When he shall be judged, let him go out guilty, and let his prayer become sin;
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 Let his days be few, let another take his office;
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 Let his sons be fatherless, and his wife a widow;
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 Let his sons be vagabonds and beg, and let them seek [their bread] far from their desolate places;
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 Let the usurer cast the net over all that he hath, and let strangers despoil his labour;
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 Let there be none to extend kindness unto him, neither let there be any to favour his fatherless children;
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 Let his posterity be cut off; in the generation following let their name be blotted out:
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 Let the iniquity of his fathers be remembered with Jehovah, and let not the sin of his mother be blotted out;
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 Let them be before Jehovah continually, that he may cut off the memory of them from the earth:
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 Because he remembered not to shew kindness, but persecuted the afflicted and needy man, and the broken in heart, to slay him.
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 And he loved cursing; so let it come unto him. And he delighted not in blessing; and let it be far from him.
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 And he clothed himself with cursing like his vestment; so let it come into his bowels like water, and like oil into his bones;
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 Let it be unto him as a garment with which he covereth himself, and for a girdle wherewith he is constantly girded.
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Let this be the reward of mine adversaries from Jehovah, and of them that speak evil against my soul.
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 But do thou for me, Jehovah, Lord, for thy name's sake; because thy loving-kindness is good, deliver me:
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 For I am afflicted and needy, and my heart is wounded within me.
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 I am gone like a shadow when it lengtheneth; I am tossed about like the locust;
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 My knees are failing through fasting, and my flesh hath lost its fatness;
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 And I am become a reproach unto them; [when] they look upon me they shake their heads.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Help me, Jehovah my God; save me according to thy loving-kindness:
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 That they may know that this is thy hand; that thou, Jehovah, hast done it.
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 Let them curse, but bless thou; when they rise up, let them be ashamed, and let thy servant rejoice.
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 Let mine adversaries be clothed with confusion, and let them cover themselves with their shame as with a mantle.
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 I will greatly celebrate Jehovah with my mouth; yea, I will praise him among the multitude.
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 For he standeth at the right hand of the needy, to save him from those that judge his soul.
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
